Reisverslag 4  7 dec. 2017

Naast ons staat een Baptistenkerk waar gisteravond koorrepetitie was. Niet zoals bij ons netjes van 20.00 tot 22.00 uur maar van 21.00 tot 2.30!!! En dat ging er niet zachtjes aan toe. Nu kan ik Afrikaanse gezangen best waarderen maar ´s nachts denk ik daar toch heel anders over. Daarbij hebben ze maar 1 (Kerst)lied geoefend, over and over and over and over again…. Voordeel (nou ja voordeel?) is dat wij het nu ook kennen. Waarschijnlijk hebben de kinderen er ook wakker van gelegen: ze sliepen nog toen wij kwamen en waren niet allemaal even vrolijk.

’s Morgens kwam Tina langs (oogarts waar ik de 1e keer 3 maanden bij in huis ben geweest). Ze was heel druk met eyecamp: 2x per jaar organiseert ze een week lang gratis consult en behandeling voor de armen. Morgen gaan we haar hierbij helpen. Komende week gaan we bij haar zwemmen. Heerlijk!

De kledingkast is gedaan, dachten we. …… Er kwamen nog wat koffers vol met kleding tevoorschijn.

Voorstel: breng ze asjeblieft naar Ossiomo! Een plaats ± 45 minuten rijden van hier waar mensen met lepra wonen. Zij hebben niets en sturen hun kinderen erop uit om te bedelen op straat. Chris heeft ook hier een project gestart waarbij de kinderen onderwijs krijgen en 1x per dag een warme maaltijd. Kleding komt hier ook heel goed van pas.

Tijdens de lunch corrigeerde ik een meisje die eten pikte van een ander. Zij gaf mij een klap waarna ze ongenadig gestraft werd: ze moest op haar knieën zitten, handen omhoog met 2 grote houten planken erop. Ik heb de tijd kunnen terug brengen tot 5 minuten maar dat waren er 5 teveel. Een van de planken begon te schuiven en we konden nog net voorkomen dat het op het koppie van Favor terecht kwam.

Er wordt nog steeds gestraft met stokslagen. Geen knuppels maar wel bamboestokjes die flink hard aan komen. Wanneer houden ze daar nou eens mee op?!?!????!!

Tijdens ons “rustuurtje” (na de lunch effe lekker op onze kamer bijkomen, heerlijk na dat vroege opstaan en zeker na zo’n muzikale nacht!) kwam professor Chris langs. Deze man geeft les op de universiteit en is zeer betrokken bij Charilove. Hij neemt ons altijd een keer mee uit (museumbezoek, theatervoorstelling e.d.). Binnenkort komt hij weer met een voorstel.

Omdat we nu op het terrein van Charilove boven de slaapzaal van de kinderen verblijven, zijn we veel meer bij hen betrokken dan bij de kinderen die alleen overdag komen. Een groot aantal van hen herkent ons en komt ons regelmatig begroeten. Ook kinderen die bij Charilove op school hebben gezeten en nu vervolgonderwijs elders volgen. Dineke heeft een bepaald dagritme waar ik zoveel mogelijk in mee ga. Zij is ook degene die de medicijnen deelt. Dit wordt doorgaans door de vaste medewerkers gedaan maar die vergeten het nogal eens te geven of te bestellen waardoor b.v. de kinderen met epilepsie meer aanvallen krijgen. Het is lastig voor hen om hier structuur in aan te brengen.

In deze periode voor Kerst worden er regelmatig spullen gebracht door scholieren of gewoon mensen met een goed hart. Dit varieert van pakjes drinken, zakjes zoutjes, balen rijst, yamms, wc-papier etc.  19 december is het End of the Year Party. Hierbij komen naast Father Christmas en de kinderen van Charilove ook kinderen uit de buurt en uit Ossiomo. Dat wordt een hele happening en iedereen krijgt een Kerstpakket. Al die gebrachte spullen worden bewaard voor dit feest.

Vanmiddag een bellenblaasfeestje gehouden. Altijd een succes!! Wat kunnen de kinderen daar heerlijk van genieten. Zo simpel maar zo leuk!! Prachtig die lachende koppies!

terug