Reisverslag 2  5 dec. 2017

Zo, dat was vroeg op. Samen met Dineke en de dames die voor de kinderen zorgen een aantal bloteriken door de wasstraat geloodst en aan het ontbijt gezet. Het humeur van de kinderen was nogal wisselend maar over het algemeen vinden ze die kouwe plons toch erg lekker. Om 8.00 uur zaten ze fris en vrolijk in de klassen.

Onze kamers liggen zoals ik eerder schreef, op de 2e verdieping. Op de begane grond zijn de slaapzalen van de kinderen en op de 1e verdieping zijn kamers in aanbouw voor youthcorpers en stagiaires. Youthcorpers zijn jonge mensen die afgestudeerd zijn en vanuit de overheid een jaar maatschappelijk stage moeten lopen in hun vakgebied. Bij Charilove zijn er altijd een aantal werkzaam, vaak hele goede en gemotiveerde krachten. Helaas gaan zij na een jaar weer weg. Dan komt er weer een nieuwe lichting die vaak opnieuw het wiel gaat/moet uitvinden. Op deze etage zijn de douches al klaar en in een daarvan is dus wel stromend water.

Op onze etage zijn 4 kamers met eigen douche, toilet en keuken. Chris slaapt er ook. Zijn vertrek elders op het terrein was hard aan vervanging toe: te klein en te weinig licht en frisse lucht. Deze nieuwe kamer bevalt hem goed. Hopelijk blijft hij hier slapen maar het liefst ziet hij vrijwilligers in deze kamers …...

Alles lijkt aanwezig maar niets is wat het lijkt. Zonder water heb je niets aan die douche, spoelbak en gootsteen. Er staat een gasfles maar daar zou ik voor geen goud mee willen werken (ben sowieso geen kampeerder…). Chris wil dat we zelf koken. Wij vinden tussen de middag een warme maaltijd echt voldoende. Dan is ’s avonds wat rauwkost, brood of salade meer dan genoeg. Dineke had dit al eerder gezegd zodat onze koelkasten nu dus vol liggen met tomaten, komkommers, uien, peentjes etc. Regelmatig worden deze etenswaren naar de eetkamer van de kinderen gebracht. Zij vinden het heerlijk en kunnen de hele dag door eten.

I.v.m. onze veiligheid is de toegang tot onze kamers beveiligd met 3 sloten: 1 beneden bij de ingang, 1 aan het begin van onze galerij en een kamersleutel. Helaas is Chris de sleutels van mijn kamer kwijt, daar komt nu een nieuw slot in. Bij Chris heeft onze veiligheid hoge prioriteit. Hij is bang dat wanneer “men” weet dat er 2 blanke dames bij Charilove verblijven, dit tot kidnapping kan leiden. Niet alleen van ons maar ook van de kinderen of medewerkers van Charilove. Vandaag moesten we b.v. 2 uur op de kamer blijven omdat er spullen voor een andere kamer op onze galerij gebracht werden en Chris niet wilde dat men ons zag. Dineke had dit vorige week ook al meegemaakt, allemaal vanwege de security.

Eenmaal weer bevrijd, hebben we de schoenenkast van de kinderen onder handen genomen. Deze staat in de slaapzaal en hier liggen schoenen en slippers van jaren her in allerlei vormen en maten. Eigen schoenen hebben ze niet, wie de schoen past, trekt hem aan. Tientallen waarvan we de helft hebben weggegooid vanwege halve paren, gaten in zolen, geen sluitingen, gescheurd of keihard uitgedroogd leer. Angela kwam nieuwsgierig kijken en heeft ook nog meegeholpen met schoonmaken.

De kledingkast is ons volgende project. Er zijn 2 slaapzalen, één voor de kleintjes en één voor de grotere kinderen. Elk met een enorme open kast waarin een enorme berg ongesorteerde kleding ligt. Broeken, bloezen, T-shirts, rokken etc., groot en klein, wel gewassen maar alles door elkaar. ’s Morgens is het een sport om voor elk kind passende kleding te vinden. Dit lukt niet altijd waardoor er regelmatig iemand in zijn blootje loopt vanwege een afzakbroek.

Na de lunch kwam een arts en 3 leerling-fysiotherapeuten om Smart te behandelen. Smart woont hier al jaren, kan zijn rechter hand en been nauwelijks gebruiken. Tot voor kort kon hij nog lopen, nu kan hij zijn rechter been niet meer strekken en heeft een rare bobbel op zijn heup. Er werd gedacht aan een heup uit de kom maar de arts heeft geconstateerd dat het spierspasmen zijn. De therapie gaat er niet zachtjes aan toe. Met geweld wordt zijn been gestrekt moeilijk om aan te zien. Gelukkig geeft Dineke hem paracetamol wat het hopelijk wat draaglijker voor hem maakt. Van de arts krijgt hij dit niet: no pain, no gain (ggrrr…). Het enige wat wij kunnen doen is bij hem zijn, vasthouden en een beetje nazorg.

Tijdens ons ballonnenfestijn in de namiddag werden we ineens uitgenodigd voor een mis is de dining hall. Dit begon om 17.30 uur en ging uit van de kerk van Chris. Er kwamen hooguit 20 mensen. Alles stond klaar: altaar, kaarsen, planten ervoor, stoelen etc. Ineens moest het hele gebeuren verhuizen naar een open plek op het terrein. Iedereen nam wat mee en 10 minuten kon het beginnen. De priester begon met een klacht dat er te weinig mensen waren gekomen. Where are your brothers and sisters? Vervolgens was hij binnen 3 kwartier klaar, wel zo prettig.... Ook voor de kinderen, die konden weer lekker eten.

terug