Reisverslag 12  17 dec. 2017

Om 8.00 uur zaten we in de auto om naar St. Joseph’s te gaan, de kerk waar Chris toe behoort. Felicity ging ook mee. Halverwege kwam hij op het idee om ter afwisseling naar St. Paul’s te gaan, de kerk waar we vorig jaar naast logeerden. Deze mis zou om 9.00 uur beginnen. Dit werd een half uur later en al die tijd in de bloedhitte in de auto zitten wachten. De mis duurde tot 12.10 uur (!), daarna werden we voorgesteld aan diverse mensen en vervolgens wilde Chris nog chicken salad voor ons kopen. Hartstikke lekker maar de trek verging ons een beetje toen we ook daar een half uur in de hitte moesten wachten. Uiteindelijk toch lekker gegeten en weer terug naar St. Paul’s voor Christmas Carols, een kerstprogramma met verschillende koren. Dit begon een uur later en na het 1e lied moesten we al weer weg. We waren bij Veronica uitgenodigd en zij zat op ons te wachten met een echte Nigeriaanse maaltijd: peppersoup, rijst, plantanes, kip, salade en verse ananas. Een aantal kinderen en kleinkinderen waren er: erg gezellig! Later kwamen er nog buren die we vorig jaar gezien hadden.

Chris moest naar een feest en nam Felicity en 3 (klein)kinderen mee. De weg er naartoe en de omgeving vond hij niet veilig voor ons dus bleven wij bij Veronica. We kregen de DVD van haar 25-jarig huwelijksfeest (in 1991!) te zien en vervolgens die van de 70e verjaardag van haar zus. Ondertussen wel gezellig zitten kletsen (wat is zij toch een leuk, lief en hartelijk mens!) maar wat kan een DVD lang duren…..!!! Na 3 uur hadden we het wel gehad maar we moesten op Chris wachten. Ook de ouders van de kinderen die hij meegenomen had wilden naar huis. Hij was telefonisch niet bereikbaar dus: wachten…..

Tussendoor de tuin met palmbomen, fruitbomen, verschillende kruiden en bloemen bekeken. Prachtig!

Om 19.30 uur kwam hij eindelijk aan met super enthousiaste kinderen. Bij het feest was nl. ook een danswedstrijd en die meiden deden het zo goed zodat ze in de finale terechtkwamen. Ja, dan kan het lang duren…. Uiteindelijk zijn ze als 2e en 3e geëindigd!

Al met al een gezellig dagje (met iets teveel wachtenmomenten……).

Bij thuiskomst konden we nog net de kinderen welterusten zeggen…….

Nog maar 4 dagen….. Wat vliegt de tijd. We maken ons wel zorgen over hoe het zal gaan als we weg zijn. Eigenlijk weten we het antwoord al maar toch proberen we een aantal dingen zodanig over te dragen dat er iets mee gedaan wordt.

B.v. regelmatig de voorgeschreven medicijnen in de goede dosis aan de juiste persoon geven. Een aantal kinderen heeft epilepsie. Hierbij is het belangrijk om de medicijnen regelmatig te geven om de spiegel op peil te houden. De afgelopen weken heeft niemand een aanval gekregen. Dit is voor een groot deel aan Dineke te danken. Niemand voelt zich verantwoordelijk dus dit zal aan iemand opgedragen moeten worden in de hoop dat het opgepakt wordt. Tijdens onze afwezigheid is niet alles gedeeld maar wie nou wel en hoeveel heeft gekregen? Daar kom je niet achter.

Of Smart na het eten naar de slaapzaal brengen zodat hij naar de w.c. kan en het niet in de dining hall in zijn broek doet. Meestal krijgt hij er hierna ook nog eens ongenadig van langs.

Of een kind verschonen als alles langs de benen loopt. Het is zo logisch maar hier dus niet.

Chris wil al heel lang een verpleegkundige in dienst maar kan dit onmogelijk betalen. Grace, Angela en de anderen doen wat ze kunnen en dat is niet altijd genoeg. Ze hangen vaak wat rond en wachten tot een ander op staat. Als je hen erop aanspreekt, hebben ze meestal wel een pijntje hier of daar. Ook voor hen zou het fijn zijn als ze aangestuurd zouden worden. Ik denk dat ze het ook wel fijn vinden dat wij nu e.e.a. overnemen en daar leunen ze lekker op.

Kortom: een schone taak voor vrijwilligers!!!

Het is echt niet alleen kommer en kwel hoor. Het is gewoon hartstikke leuk om hier bezig te zijn!!!!!

terug