Reisverslag 8

Dinsdag jl weet een aantal uren op de kamer doorgebracht omdat er loodgieters aan het werk waren. Gelukkig kregen we gevangenisbezoek van Veronica. Die moest wel lachen om de situatie; wij van boven roepend dat we niet naar beneden mochten maar toch maar even gegaan om het hek open te doen. Geen idee waar die werklui waren op dat moment. 

Woensdag een flink poosje erg leuk met Ruckeweh gespeeld. Ze houdt van kiekeboe spelletjes, handjes klappen en het leek zelfs alsof ze zich liet knuffelen. Oppassend voor haar mond want ze bijt en spuugt soms en haar handen want ze slaat soms, maar gisteren heeft ze dat een hele tijd niet gedaan tijdens het spelen. Zo gaaf! Voelde echt als een overwinning. Vooral omdat de leerkrachten en de andere mensen haar vaak links laten liggen want ze is 'vies'. 's Middags weer met stoepkrijt aan de gang gegaan. De nagels van Abraham werden op een voor ons heel bijzondere manier 'geknipt' namelijk met een scheermesje... Spannende activiteit bij een spastische jongen hoor. Hij had een kleine verwonding wat verholpen werd door er een fijngemaakt blad tegen aan te houden.

Om een uur of 17 riep Chris ons om naar boven te gaan voor iets wat een verrassing zou zijn. Nou, dat was het! Op mijn kamer moest ik de kranen opendraaien en terwijl ik juichte omdat er daadwerkelijk water uit de douchekop kwam hoorde ik Joke verschrikt en hard "Dineke" roepen. Bleek dat in haar appartement centimeters water stond! De kraan in de keuken was niet aangesloten en heeft een tijd lopen spuiten. De douchekraan bleek open te staan en het putje liep niet door.  De kamer, keuken en douche stonden blank. En het ergste was nog dat onze laptops op de grond stonden op te laden in die kamer. (Joke heeft een handige stopcontactdoos voor meerdere apparaten). Het water drupte eruit. Jemig, wat baalden wij! En Chris niet minder! Zo heb je weken geen stromend water en zo.... Juist. Met blikken van stoffer en blik zijn we een flinke tijd bezig geweest om het water in emmers te scheppen. Alle leerkrachten waren net naar huis en de rest naar de kerk dus we moesten het met zijn drieën doen. Voordeel; water was niet koud en ik heb in al die tijd nog niet zulke schone voeten gehad. Joke had die ochtend al even willen moppen maar omdat er geen water genoeg was dit nog maar even uitgesteld. Niet wetende dat die kamer die dag echt nog wel gemopt zou worden...

De ochtend erna ontdekte Joke dat het ook onderin de kledingkast blank stond. Rugzak doorweekt en ook enkele schoenen. Balen! Ik had Chris verteld van mijn IPhone die vlak voor mijn reis in het toilet was gevallen en dat het leggen daarvan in een bak rijst een oplossing voor het vochtprobleem was. Chris kwam dus even later goedbedoeld met een kleine afwasteil vol rijst, mieren en andere kruipende beestjes. Beleefd doch duidelijk gezegd dat we daar maar vanaf zagen. En nee broertjes; de mieren zeempjes aan de voeten binden of vragen of ze misschien dorst hadden, leuk bedacht en we hebben er zelfs hard om gelachen, maar het leek ons niet de juiste oplossing voor onze lapjes. Batterij eruit, paar dagen laten drogen en dan maar kijken wat ze doen. We zouden immers toch naar Abasa gaan de volgende dag. Een uitje waar we heel erg naar uitkeken. 

Om 10 uur zouden we worden opgehaald. Dat werd natuurlijk Afrikaanse tijd, namelijk 11.30 uur. In de auto van Richard, met chauffeur en de politieagent met karabijn, die Joke maar ' veiligheidsspeld' heeft gedoopt.  Een mooie afwisselende rit van ca anderhalf uur. Wat is er toch een hoop te zien onderweg! Wat een verschil ook tussen rijk en arm. Mooie palmbomen, heeeeel veel mensen, kraampjes, oude auto's, stof, zand enz. enz. De weg was goed te berijden. Links en rechts inhalen is hier heel gewoon. Gewoon voet op het gaspedaal, vinger voortdurend op de claxon en sturend als in botsautootjes, maar dan zonder botsen gelukkig. 

We werden ontvangen door de vrouw van Richard, Mary. Ze werkt voor het Government. Haar baan is nog het meest te vergelijken met secretaris van de koning denk ik. Ze is 'commisionar van commerce and industrie'. Een hoge baan. Ze wilde ons Abasa laten zien. Als eerste gingen we naar iets wat leek op een soort openlucht huishoudbeurs. Kraampjes met verschillende producten, variërend van eten tot pruiken en bleekmiddel. Zittend in de auto (ja, jullie lezen het goed 😅) reden we langs de kraampjes. Af en toe stoppend en raampje naar beneden draaien en 1 keer stapte Mary zelfs uit... we waren er in een kwartier doorheen. Joke en ik hadden ons toch iets anders voorgesteld van shoppen. Later bleek dat deze mensen door het Government zijn opgeleid om voor zichzelf te kunnen beginnen. Ik denk dat Mary haar gezicht even moest laten zien.

We zijn nog langs het huis en kantoor van de Gouverneur gereden maar helaas niet uitgestapt. Wel een prachtig, goed onderhouden gebouw. Voordat je daar komt tig hekken door met weer andere veiligheidsspelden. ( een soort speldenkussen dus). Bij het laatste hek mocht onze eigen veiligheidsspeld niet mee want er mochten in dat gebied geen wapens meegenomen worden. Daarna naar het huis van Mary op de compound van het gouvernement. Ze woont daar van maandag tot vrijdag in een groot en mooi huis met de nodige mensen (lees bedienden) om zich heen. We hadden ondertussen best honger gekregen maar dat was ook niet zo gek omdat het al 15 uur was. We kregen een geweldig lekkere maaltijd met rijst, sperzieboontjes, wortels en een soort jus. Zou zo in Nederland gemaakt kunnen zijn.

Mary wilde nog een geintje uithalen met Chris door te vertellen dat ze ons nog niet had gezien en ook de chauffeur met veiligheidsspeld niet. We vonden dat geen goed idee want Chris is echt reuze bezorgd om ons. Ze deed het toch en achteraf bleek Chris dus echt 2 uur helemaal van slag geweest te zijn. Last van zijn hart enzovoort. We hebben Chris wel verteld dat het niet ons idee was want dit was echt niet leuk meer.

Nadat we ons hadden opgefrist weer naar beneden gegaan want we hadden begrepen dat we daarna dus de stad zouden bezichtigen. We wachten en wachten en het duurde en duurde. We vroegen ons af of er het nou goed hadden begrepen. De hulp kwam ons vertellen dat we ontvangen op onze kamer hadden. Was het dan niet de bedoeling dat we beneden zaten? Gelukkig hadden we de e-readers bij ons. Maar we werden er ook wel erg giechelig van. Zaten we daar in ons goeie goed en met lippenstift op uren te lezen op een bank in een huiskamer met de gordijnen dicht en de tv aan.

Om een uur of 19.30 hoorden we gestommel en kwam Mary in een soort nachtjapon en haarnetje naar beneden. "Ik dacht dat jullie sliepen", zei ze. Uhhh nee, we dachten dat we nog weg zouden gaan. Maar helaas. 's avonds de stad in was te gevaarlijk en de mensen waar we op visite konden gaan die op de compound woonden waren er niet. En ze vertelde helaas ook dat ze de volgende dag om 12 uur onverwachts in een of andere stad moest zijn en dat ze ons dus weer vroeg terug zou moeten brengen. Hilarisch gewoon! Denken we twee dagen uit te gaan, stad bezoeken, mooie dingen te zien en misschien zelfs te kunnen shoppen, hebben we vooral in een auto gezeten en op de bank zitten lezen. Gelukkig hebben we nog even een ommetje kunnen maken op de compound; half uurtje heen en weer gelopen met de bediende en de chauffeur. Niet veel te zien want alle huizen leken op elkaar en waren donker. Hier en daar wat kerstverlichting. Nou, morgen om 7 uur op, badderen, kopje thee en weer naar Charilove. Ze zien ons daar aankomen. 

Nou, ze hebben ons zien aankomen hoor! Het leek alsof we 3 weken weg waren geweest. Zo hartelijk werden we ontvangen.

Verder werden die dag weer spullen, waarschijnlijk voor de "end of the year party" geleverd door verschillende mensen. Met als hoogtepunt aan het eind van de dag mensen van een kerk die en nieuwe rolstoel kwamen brengen voor Abraham en NIEUWE kleding en schoenen voor alle kinderen. Wat waren ze blij. Vooral Abraham natuurlijk. We hebben hem gelijk overgetild in zijn nieuwe stoel en Grace (Iye) op het hart gedrukt dat hij voortaan moest douchen in zijn oude rolstoel en daarna overgetild in zijn nieuwe rolstoel. Chris was er niet om dit in ontvangst te nemen waardoor Joke en ik de honneurs waar moesten nemen. Want dat gaat natuurlijk gepaard met officieel praatje en de nodige foto's.

Groetjes van Dineke

terug