Reisverslag 6

Nog ongeveer 2 weken en dan ben ik al weer thuis. Wat vliegt de tijd zeg. Helemaal nu Joke er ook is. Ook al verlang ik ook wel weer naar huis, ik weet zeker dat ik alles hier ontzettend ga missen. Maar eerst nog lekker 2 weken genieten.

5 december hadden we de schoenenkast uitgezocht en laatst ook de kledingkast van de jongste kinderen. Niet te beschrijven wat een puinhoop! We hebben alles van de planken gehaald en op maat gesorteerd per kind en getracht om per kind een afgescheiden deel van de kast te reserveren. Vieze, kapotte kleding, babykleding, jurken waar je zo mee naar een gipsy weddingparty kunt, ski-jacks, truien (ja heus, voor als ze het koud hebben..) enzovoort, enzovoort. Zoals ik al schreef heeft Osas een voorliefde voor mooie kleding en verkleed ze zich vaak na school. Zij heeft nu een hele plank voor haar alleen. Haar geprobeerd duidelijk te maken dat ze dus niet meer aan de kleding van de anderen hoeft te komen. Ook de andere kinderen weten dit maar het probleem ligt denk ik vooral bij Iye die de was doet en als ze daarmee klaar is het in de kast propt, Ruth die blijft graaien en doen om wat te zoeken en Angela die het allemaal niet lijkt te interesseren en voorspelde dat het zaterdag al wel weer een puinzooi zou zijn. De dag na het uitzoeken lagen er inderdaad al weer dingen door elkaar. Zucht… Maar goed, er zijn weer veel dingen weg die echt niet meer konden en we moeten nu nog 1 plank doen.

Zomaar wat gebeurtenissen.

Uitdelen notebooks.

De vader van Chris is 55 jaar geleden overleden. Dat was op 1 december. Hij was de oprichter van een Primary school. Ter gelegenheid van die dag heeft de familie van Chris besloten om notebooks (schriften) te drukken en uit te delen op die Primary school. Dat was maandag jl. Ook voor de kinderen van Charilove werden notebooks uitgedeeld. Het was weer lekker georganiseerd; na het eten gingen de kinderen terug naar hun klas maar moesten weer terug met stoel en al om in de dininghall netjes plaats te nemen. Toen ze eenmaal, na een hoop gedoe, zaten moesten ze direct weer allemaal in de rij gaan staan om een tasje met notebooks, wat drinken en wat lekkers in ontvangst te nemen. De broer van Chris was aanwezig en deelde dit uit en ook Joke en ik moesten het nodige uitdelen. Heel veel foto’s werden er gemaakt en dat was het weer. Kinderen terug naar de klassen.

Dopen.

Woensdagmiddag werden heel onverwachts 10 kinderen van Charilove gedoopt. (Marvellous behoort tot de baptistenkerk dus hij niet). Zelfs de teachers wisten nergens van. Alleen Chris was op de hoogte maar die organiseert alles ter plekke en nooit vooraf. 10 stoelen werden op de oprijlaan gezet. Kinderen overal vandaan geplukt. Al dan niet in hun goeie goed. Gelukkig had ik net Stefanie geholpen met wassen want ze had in haar broek gepoept. Priester ervoor en de seminaristen erbij. Het was een korte plechtigheid; zalven met olie, dopen met water en de sjerp (?) van de priester over hun hoofden. De kinderen zelf wisten ook niet dat dit zou gebeuren dus het was een complete verrassing. Miracle was wel door het dolle heen maar waarschijnlijk zijn hij en Abraham ook de enige die er iets van begrijpen. Zondag gaan ze naar de kerk om het daar te bevestigen of zo. Helaas wil Chris dat dit gebeurt in de mis van 8.15 en niet die van 10.30 wat betekent dat we zondag heeel vroeg op moeten om de kinderen te wassen en in hun Christmas kleding te hijsen en ook onszelf nog in ons goeie goed. Ik vraag me af of we dat gaan redden, ook al heeft hij wat extra hulp gevraagd aan Angela. Maar wat Chris eenmaal in zijn hoofd heeft….

Incident.

Donderdag nog een ( in mijn ogen) vooroorlogs incident meegemaakt. Een van de kinderen pikte eten bij een ander. Joke zei er wat van waarop het meisje haar een tik in het gezicht gaf. Dit werd gezien door Tony, iemand die regelmatig bij Charilove komt. Hij werd flink kwaad op het meisje en ze moest voor straf op haar knieën zitten met haar armen hoog boven haar hoofd geheven. Daarop werd eerst één en later nog één redelijk zware plank gelegd. Zo moest ze blijven zitten, de planken hoog houdend. De anderen die eromheen stonden lachten haar uit. Jemig, wat een afschuwelijke manier van straffen. Joke voelde zich enorm opgelaten en vroeg hoe lang dit moest duren. Minstens 5 minuten was het antwoord. De bovenste plank viel er zowat af, bijna op het hoofd van een ander meisje wat in de buurt zat.

Eyecamp.

Dr. Tina Ideh kwam donderdag langs. Ze had gehoord dat we weer op bezoek waren bij Charilove. Zij is oogarts en directeur van een oogkliniek. Joke heeft een aantal jaar geleden gedurende drie maanden dat ze hier was, in haar huis gelogeerd. Nu was Tina bezig met een eyecamp: 2 weken per jaar( juni en december) worden er dan arme mensen gratis gezien en behandelt voor oogproblemen. Inclusief operaties en nazorg. Fantastisch goed werk! Joke had al eens geassisteerd tijdens een eyecamp en ik wilde het ook graag zien. We werden uitgenodigd om vrijdag langs te komen. Om 11 uur werden we opgehaald door Jacob, de PA van Tina. Ik mocht helpen met het registreren van de nieuwe mensen en Joke bleef bij de onderzoeken die Tina deed bij de patiënten. Het registreren hield niets anders in dan op een briefje de gegevens invullen waarna ze een kartonnen kaartje kregen met een inschrijfnummer erop. Dan denk je dat je het alfabet wel kent in het Engels maar dat valt tegen. Inmiddels weet ik dat een A niet een E en een E niet een I is… Hele lastige namen hebben die mensen soms, dus ik was blij als ze het konden spellen dan wel op een kladje voor me opschrijven. Daarna werd hun bloeddruk gemeten en volgde een ogentest. Die laatste was aangepast; voor kinderen plaatjes, mensen die konden lezen het alfabet en mensen die niet konden lezen een E met de opening naar verschillende kanten. Dit alles buiten onder een grote luifel. Het was erg leuk om eens wat anders mee te maken. Dr. Ideh ging non-stop door tot ca 16 uur. Wij hadden inmiddels aardig trek en dorst gekregen maar het duurde erg lang voordat we wat met haar wat snacks gingen eten. Doodmoe was ze en er stonden haar ook nog 5 operaties te wachten. Ik zou niet graag een van die laatste patiënten willen zijn, hoewel ik niet twijfel aan haar deskundigheid. Wij werden na afloop weer keurig thuisgebracht.

Gesprek.

Vrijdagavond op ons verzoek een gesprek gehad met Chris. We wilden graag weten hoe hij over bepaalde dingen dacht, wat ons was opgevallen bij Charilove, wat hij dacht nodig te hebben voor de kinderen en of dat overeen kwam met wat wij hadden gezien. Onder het genot van een schaal vol verse ananas en papaja, klaargemaakt door Nikitchi en Felicity, werd het een vruchtbare (!) avond. We hebben onze zorgen kunnen uiten over een van de medewerkers die in onze ogen heel veel niets doet. Hij was erg blij met onze observaties en we weten nu ook dat we haar meer kunnen vragen om bv ook te helpen met het wassen van de kinderen of het klaarmaken van het eten. Want 9 uur werken voor alleen het schoonmaken van de slaapzalen en de toiletten is wel heel erg ruim. En als we dan vragen de toiletten nog een keer te doen omdat ze smerig zijn antwoord ze dat ze dat al gedaan heeft voor die dag. We hopen dat Ruth en Grace (Iye) het iets minder zwaar krijgen als zij wat meer doet.

Wat betreft de benodigdheden voor de kinderen kwam Chris met tondeuses en ook nieuwe schooluniformen stonden op zijn lijstje, iets wat ons ook was opgevallen. De schooluniformen die ze hebben zijn veelal kapot of niet passend. Daarnaast is er 1 per kind zodat ze niets meer hebben als dit vies is. Eens per week worden ze gewassen. De stof schijnt op de markt te koop te zijn en als de kleuren maar geel zijn voor een bloes en paars voor een broek of rok. Iedereen maakt vervolgens zelf een model. Nikitchi kan het misschien maken voor de kinderen die hier wonen, ook al zou haar naaimachine ook niet al te best zijn. Misschien kunnen we daar ook nog wat mee. Model waar we het over eens waren; rok of broek met elastieken band en niet met een rits of knopen en een bloesje in de vorm van een poloshirtje.

Een krachtige generator staat ook op de wensenlijst van Chris. Eentje die het gehele terrein van stroom kan voorzien. Ca 7500 euro, voor zover ik begrepen heb, kost de aanschaf en dan ca 250 euro per maand aan brandstof. Een flink bedrag voor Nigeriaanse begrippen. Misschien een nuttig project voor volgend jaar, want we hebben nu even geen idee hoeveel we nog in kas hebben.

Chris vertelde nog een erg aangrijpend verhaal over Ruth. Dit meisje woont nu ca 3 jaar bij Charilove. Ze werd regelmatig zwervend aangetroffen op straat door de vaste bananenverkoopster van Chris. Ze kon niet praten of horen. Op een nacht is ze een aantal keren verkracht waarna de bananenverkoopster haar in contact bracht met Chris. Hij gaf haar eten en een slaapplaats, maar na een paar dagen was ze verdwenen. Een zoekactie volgde zonder resultaat. Weken erna werd Chris gebeld door iemand uit Lagos die haar gevonden had. Hoe ze daar terecht was gekomen, geen flauw idee. Het bleek dat Nikitchi haar het telefoonnummer van Chris had gegeven op een briefje en die man had dat gebeld. Ze werd weer op de bus gezet naar Benin maar daar kwam ze in eerste instantie niet aan. Weer werd er gezocht en gezocht. Pas na een paar dagen kwam ze aanlopen bij Charilove en vanaf die tijd woont ze hier. Hoe ze heet, waar haar ouders zijn, hoe oud ze precies is? Geen idee… Maar wat een geluk dat er dan Charilove is en Chris met zijn gastvrije liefdevolle opvang!

Afgelopen nacht tot 5 uur wakker gelegen vanwege enorme geluidsoverlast vanuit de baptistenkerk. Het leek het meest op een disco met christelijke inslag. Zelfs Chris probeerde om een uur of 2 die mensen te vragen of het wat zachter kon. Geen reactie. Hij bleek ook nog een paar maal gebeld te hebben met de pastoor van die kerk, maar die sliep waarschijnlijk en niet in de buurt van de kerk… Vandaag kwam de pastoor (op verzoek van Chris denk ik) zijn excuses aanbieden. Het bleek dat de kerk verhuurd was aan mensen die niet van de baptistengemeente waren, dus hij kon er verder niet zoveel aan doen maar hij vond het erg vervelend voor ons.

Morgenochtend erg vroeg op voor de kerkdienst met de kinderen. Daarna wacht ons een gezellig samenzijn met de kinderen en de seminaristen en om een uur of 2 worden we opgehaald omdat we uitgenodigd zijn voor een feestje bij Tina. Ook weer eens wat anders en ik heb er wel zin in.

Lieve groet van Dineke

terug