Reisverslag  5, (5 december 2017)

Afgelopen dagen niet zo heel veel gebeurt. In ieder geval wat de kinderen betreft liepen de dagen een beetje in dezelfde volgorde. Smart had pas weer een dag waarop hij veel lachte. Maar zodra hij mij zag stopte hij en keek naar beneden. Misschien toch door de behandelingen? 3 keer per dag is trouwens echt teveel voor hem. Ik doe het 2 keer wat zachter of 1 keer stevig. Is natuurlijk heel erg pijnlijk om zo’n spasme die ik weet niet hoe lang al zo is weer een beetje los te krijgen. Bobo (hij schrijft zelf Boboy, maar het is toch Bobo) krijgt erg veel negatieve aandacht van een van de vrouwelijke youthcorpers hier. Een vrouw waar ik zelf ook niet zo heel veel contact mee heb. ’s Avonds na het eten heeft ze een stok(je) waarmee ze regelmatig harde tikken uitdeelt. En dat moet Bobo meestal ontgelden. Ook in de klas heb ik haar al eens flink hardhandig tekeer zien gaan; handen ophouden en een flinke tik met een stok. Barbaarse taferelen naar mijn idee. Ik heb gevraagd of dat nou nodig is en zei zegt dan ja, anders luisteren ze niet. Bij ons laten we autoriteit toch op een andere manier zien. Ze is zelf zwanger dus ik ben benieuwd hoe ze straks haar eigen kind opvoedt. Waarschijnlijk net zo.

Verder de laatste dagen bezig geweest om appartement van Joke in orde te maken. Zaterdag hebben we zowaar allebei een spiegel boven de wastafel gekregen! Chris leest mijn verslagen niet en ik had er ook niet om gevraagd, maar zie daar. De timmerman die de kasten timmert heeft ze opgehangen. Hilarisch en ik moest echt oppassen dat ik niet de slappe lach kreeg. Spiegel tegen de muur en omtrek met vet dikke potloodlijnen getekend. De plek waar de gaten moesten komen werden wel uitgemeten maar ik kon zo al zien dat er ca 1 cm verschil zat tussen de ene en de andere. Vervolgens met grote spijker gaten getimmerd. Deze werden groter gemaakt want er moest wel een plug in, schroeven erin en hangen maar. Zo scheef als… Ik ging later in Joke haar kamer kijken en die hangt nog veel schever! Maar, we hebben spiegels! Ook hilarisch dat Chris vindt dat ik een enorm technisch inzicht heb en zo handig ben. Als het gemiddelde inderdaad de timmerman is die spiegels op komt hangen dan ben ik dat zelfs in mijn eigen ogen! Verder nog pluchen kussentjes gekregen. Nog een hoofdkussen erbij zodat ik er nu 3 heb (Waarom? Ook dat mag Joost weten. Ik heb ruimte tekort op bed). Nog een soort wc borstel voor onder de randjes. Voor de hekken op de galerij hangen nu ook een soort gordijnen met losse slierten tegen de inkijk. De vraag aan de mensen beneden of ze ons nog steeds konden zien staan werd bevestigend beantwoord, dus nu komen er maandag nog 2 bij om het wat dichter te krijgen.

Kortom, Chris blijft nog steeds spullen (en eten) aanleveren. Ik vind het ook wel zonde van het geld. Liever te besteden aan nieuwe wassponzen of kleding voor de kinderen of zo. Chris doet dit denk ik ook omdat hij heel erg hoopt dat na ons nog veel meer vrijwilligers gebruik maken van deze appartementen. Hij ziet het als een investering. Hij heeft zelfs de wens geuit of ik niet aan mijn dochters kan vragen of ze ook een tijdje willen komen. (Nou, dames, denken jullie ervan?) Nieuwe handdoeken heeft hij al wel gekocht voor de kinderen. En ik weet nu ook waarom de tandenborstels er zo afgekloven uitzagen. Zo zien ze er namelijk na een week gebruik uit…Kwaliteit of gebrek aan goede poetsinstructie? Als je spastisch bent is het natuurlijk wel lastig poetsen.

Afgelopen zaterdag zijn de kinderen naar de kapper geweest. Oftewel ze zijn allemaal (behalve Ruth) geheel kaal geschoren met een tondeuse. Ze bleven doodstil zitten, zelfs Ruckeweh en Iman. Misschien vinden ze het juist wel fijn, maar Miracle vertelde wel dat hij de jeuk als het weer gaat groeien echt niet leuk vindt. Elke 2 a 3 weken worden ze dus ‘geschoren’. Wel een perfecte remedie tegen hoofdluis enz. Raar gezicht ook wel. Ze deden me denken aan de boeken van Floddertje van Annie MG Schmidt.

Ennnn…..ik heb kunnen douchen!! Chris kwam er zaterdag jl achter dat ik natuurlijk wel op de 1^e etage kon douchen want de watertank was daarvoor wel hoog genoeg geplaatst voor de nodige druk. Dat dat dus 3 weken geleden ook al kon had hij niet aan gedacht. Die 1^e etage is echter nog wel in aanbouw. De timmerman is daar bezig met kasten maken en het is een stoffige cementbende, maar stromend water over je hoofd. Hoe heerlijk kan dat zijn zeg! Helaas liep het putje weer niet door en moet daar weer een plummer voor komen.

Afgelopen zondag weer naar de kerk geweest. Wel leuk dat ik al mensen herken (en zij mij, maar das niet zo raar natuurlijk, als enige oibo oftewel witte). De 2 jonge seminaristen die elke woensdag op Charilove zijn herkende ik nu ook; zij stonden achter de priester in witte gewaden. Die priester voerde trouwens een hele ‘show’ op; hij heeft een goede stem dus al voorzingend en publiek opzwepend werd het een actieve dienst. De muziek en de microfoon staan kei- en keihard zodat ik ook niet meer kan volgen wat hij nu precies zegt. Alles galmt en sist na. Helaas verstond ik één moment wel en dat was het moment waarop hij mij vroeg naar voren te komen. Want heeelemaal uit Nederland en heeelemaal speciaal hier voor de kinderen van Charilove. Nou, dan ben je goed en onbaatzuchtig bezig hoor! Een voorbeeld…(emoticon met grimas maar dat lukt niet in dit programma) Mensen klappen. Tja, hoe moet je dan kijken hè, voor een publiek van ca 750/1000 mensen? Nou Joke, hebben we dat vast gehad. Zal die vast niet volgende week weer doen.

Zondagmiddag hebben we Joke opgehaald van het vliegveld. Ik was zo benieuwd om haar te zien. Had ook niet heel veel puf om met de kinderen te spelen. Ze waren me iets teveel. Zat wel op hete kolen want Chris had verteld dat we om 16 uur weg moesten. 16.15 liep hij nog iemand te zoeken die hij ook mee wilde vragen. Uiteindelijk waren we 5 minuten voordat Joke naar buiten kwam op het vliegveld. Mrs. Veronica, Felicity, Chris en ik waren er dus. Wat een heerlijk weerzien met Joke!! Zo apart hoe ik merkte dat het Engels spreken inmiddels al behoorlijk gewoon is voor mij. Ik moest echt weer schakelen om Nederlands te praten. Uiteraard ook niet de hele tijd want er waren anderen bij. Maar wat geweldig dat ze er nu is!

We zijn weer naar Olive’s place geweest daarna, maar dit keer alleen om water en plantanes (bananenchips) te halen. Daarna reden we tot mijn grote schrik opnieuw naar Kadaplaza (het enorme evenementengebouw, zie reisverslag 1). De kinderen waren daar nu niet, dus wat wilde Chris? Het is zo’n ‘niet-passende’ omgeving voor wat ik dagelijks zie. Chris bleek wat te willen eten. Joke had trek in ijs dus daar gingen we naar op zoek. Ondertussen had Chris bedacht dat hij wel even op bezoek wilde bij de manager van het hele gebeuren. Die zat in een zeer koel kantoor, achter een mooi bureau. Een vrij jonge man nog. Hij is de initiatiefnemer van het vieren van de jaarlijkse verjaardag van dat evenementencomplex voor de ’arme’ kinderen. Er hingen foto’s van de vieringen van de laatste jaren en daar waren de kinderen van Charilove ook op te zien. Een geweldig leuk initiatief en jaarlijks uitje voor de kinderen. Hij vertelde ook nog en passant dat hij 2 rolstoelen wilde sponsoren! Ik heb al beschreven hoe die rolstoelen eruit zien, dus wat een geweldig gaaf cadeau!! We hebben ook nog kennis gemaakt met zijn vrouw, Chris nodigde hen uit voor de ‘end of the year party’ 19 december op Charilove en we kregen het ijs mee naar huis. Mensen met het hart op de juiste plaats.

Met Joke heerlijk bij gekletst en weer gelachen. Wel apart dat ik haar nu kon vertellen hoe bepaalde dingen hier gaan terwijl ze zelf al veel vaker geweest is. Maar we kunnen nu 24/7 bij de kinderen zijn en dat heeft Joke ook nog niet meegemaakt. Een enorm voordeel van het verblijf op Charilove zelf is namelijk dat we niet meer afhankelijk zijn van Chris die ons haalt en weer brengt.

Maandag als eerste activiteit weer gekleurd met de kinderen en dit keer ook met een aantal leerkrachten. Hoe leuk en gezellig was dat! Maar het mooiste van alles was dat Smart mee aan het kleuren was! Met een dikke glimlach op zijn gezicht. Ik hoop zo dat we hem uit zijn isolement kunnen halen en hem weer wat meer op het niveau kunnen brengen zoals hij afgelopen jaar was. Dit was alvast een stap in de goede richting.

Met de rest van de kinderen gaat het goed. Iman heeft geen aanvallen meer gehad en geniet vooral van handje klappen en spelen met een rode ballon. Volgens mij ziet hij slecht. Hij kijkt heel erg scheel en kan zijn ogen ook echt helemaal wegdraaien. Hij zal zeker wel licht en donker verschil zien want door de rode ballon naar de zon kijken vind hij echt fantastisch. Hij kan ook schateren als hij gekieteld wordt. Miracle doet niets liever dan laten zien hoe sterk hij is. Maar omdat hij spastisch is gaat dat nogal onhandig en helemaal als ik hem daarbij ook nog kietel. Ik wil natuurlijk wel winnen. Bobo ook zo’n knulletje wat wil laten zien dat hij sterk is. Door armpje drukken. Hij wint met twee handen tegen mij. Verder doe ik met hem en Marvellous vaak klapspelletjes die langzaam beginnen en steeds sneller gaan. Favour vraagt aandacht door “see me, see me” te roepen. Vervolgens heb ik vaak geen idee wat ze bedoelt of dan klakt ze met haar tong of springt ze wat op en neer. Aandacht, aandacht, aandacht daar draait het om voor hen. Abraham met zijn zware stem en autoriteit zit ook vaak op en afstandje gesprekken af te luisteren en moet daar vaak hard om lachen. Ruckeweh is Ruckeweh. Het klapspelletje klap eens in je handjes (er wordt wat afgeklapt hier hè en niet alleen in de kerk) is favoriet en natuurlijk alles in haar mond stoppen behalve eten want daarbij moet ze geholpen worden. Osas geniet nog steeds van mooie kleding en kan ongelooflijk vals maar vol overtuiging zingen. Weet bij de mis ook precies wat ze mee moet zeggen en kent alle liedjes. Ruth komt meer los en ‘verteld’ ook echt dingen. Daarnaast vind ze het leuk als ik haar bijvoorbeeld vraag om de pillen te doen omdat ik zelf niet kan op zondag. Vol trots verteld ze dan dat iedereen heeft gehad. Ze was erg blij met haar twee nieuwe handdoeken. Helemaal voor zichzelf.

Vandaag samen met Joke de schoenenvoorraad bekeken en kapotte en incomplete exemplaren weggegooid. Er was 1 plank met schoenen die elke keer overhoop wordt gehaald om de juiste exemplaren bij elkaar te zoeken. Een stoffig en warm werkje maar het gaf veel voldoening. We hebben er geen cadeautjes in achtergelaten maar dat was wel toepasselijk geweest op 5 december.

Morgen de kledingkast van de kleintjes uitzoeken.

Nou, weer een heel verhaal maar 4 pagina’s is echt teveel dus ik stop.

Heeeeel veel liefs van Dineke en natuurlijk ook van Joke.

terug