Reisverslag 3

De mensen die hier werken;

Chris Omusi; oprichter van Charilove. Man van, ik denk 65/70? (Joke, weet jij dat?). Zeer vriendelijk, behulpzaam en voor iedereen hier een autoriteit. Laat father Chris het maar niet horen! Hij komt regelmatig een kijkje nemen bij de kinderen, bv als hij er een langdurig hoort huilen. Maakt een praatje en een dolletje met ze. Zorgt regelmatig voor wat lekkers voor ze; Bananen, kokosnoten (die zijn lekker hier trouwens!), biscuitjes enz. enz. Ontvangt regelmatig erg belangrijke mensen (in mijn ogen dan) en neemt ze mee naar zijn kantoor of heeft zelf vergaderingen met erg belangrijke mensen. Status en standen zijn hier nog heel wezenlijk aanwezig. Hij kan ook flink tekeer gaan als er iets niet loopt zoals hij heeft gevraagd. Is erg betrokken met het lot van de kinderen en Nigeria en lijkt af en toe de hele wereld op zijn schouders te dragen. Ik heb diep respect voor hem.

Clement; Zeer aardige leerkracht. Geeft les aan de dove kinderen, maar is zelf niet doof. Hij is, samen met Jessica de rechterhand van Chris. Hij was degene die me ook samen met Chris van het vliegveld heeft opgehaald. Kan erg met hem lachen. Hij vraagt ook elke morgen of ik ontbeten heb en wat dan wel. Als dat alleen popo (= papaja) is krijg ik op mijn kop, want dat is geen eten. Als Chris niet op het terrein is vraagt hij regelmatig hoe het gaat of komt even kijken. Veilig idee.

Jessica; Leuke jonge meid van 23 en de secretaresse, eigenlijk meer managementassistente van Chris. Dat moet je wel erg ruim zien maar zij regelt alles. Vraagt erg veel over het leven in Nederland. Kan met al mijn vragen ook bij haar terecht. Koopt ook van alles wat ik vraag voor de kinderen. Geen idee of Chris daar het geld al voor heeft ontvangen van Charilove Nigeria maar vandaag kreeg Stefanie haar nieuwe schoenen en iedereen een nieuwe tandenborstel. Zelf heeft ze ook wel belangstelling voor mijn kleding, tas enz. Volgens haar kan ik alles wel achterlaten voor als ik weer terug kom…

Carlos; Heel goedlachse jongeman en een van de leerkrachten die zelf ook doof is. Daardoor wat moeilijker contact mee te krijgen want gebarentaal beheers ik nog niet echt. Al krijg ik wel elke middag ‘les’ van de meiden die hier op school zitten. Maar of ik er nou erg veel aan heb om de schrijvers van het Nieuwe Testament in gebarentaal te weten vraag ik me af…

Goodluck; Dat is de jongeman die ook op mijn etage slaapt als ‘bodyguard’. Niet helemaal duidelijk wat voor functie hij precies heeft, maar is hier elke dag te vinden en regelt ook veel dingen. Hij zorgt ervoor dat ik elke dag weer vers water heb in mijn container op de veranda en veegt en dweilt elke dag de veranda en trappenhuis. Behalve op zondag natuurlijk. Hij heeft ook mijn modem geregeld, dus ik mag hem heel erg graag!! (😉).

Nikitchi; oudere erg vriendelijke vrouw (65 jaar vertelde ze me) die hier al jaren woont, lesgeeft aan de dove kinderen en zelf ook doof is. Van haar krijg ik soms les in gebarentaal in de avond. Verder zorgt ze erg goed voor me en wijst de kinderen terecht als ik vind dat het even genoeg is geweest en ze toch van alles proberen. Ik krijg regelmatig eten van haar te proeven. O.a. gedroogde vis na bereiding. Heerlijk om ’s avonds rustig naast haar te zitten en naar de sterren te kijken. Zij is een beetje de moeder van de leerkrachten.

Felicity; Hele aardige jonge meid van 26 jaar die lesgeeft aan de dove kinderen en ook hier (tijdelijk) woont. Naar ik heb begrepen is ze youthcorper en dat houdt in dat men een soort sociale dienstplicht heeft en een jaarlang dit soort werk verricht. Heel gezellig om ’s avonds met haar te kletsen. Ze maakt prachtige sieraden van kralen. Laatst vertelde ze vol trots en stralend dat ze een opdracht had gekregen om er 3 te maken voor iemand. So she is making money! Verder is ze een kei in gebarentaal en vertaald veel voor me of legt uit.

Grace; jonge leerkracht die hier ook woont. Geeft goed les, naar mijn idee, aan de kinderen die niet doof zijn, maar anders beperkt. (of niet, want Boboy zit ook in haar klasje). Niet heel veel contact mee.

Grace of Iye; de ‘moeder’ van de kinderen. Lieve vrouw als ze zich goed voelt. Heeft echter zelf last van epilepsie en is daarna een aantal dagen flink van slag. Hoort dan niets, kan voor zich uit zitten staren, eindeloos stokjes in het zand sorteren, kortom niet echt op deze wereld. Aan de andere kant soms ook weer uitbundig vrolijk. Ik mag natuurlijk geen stickers plakken maar manisch depressief is wat ook bij me opkomt. Ze werkt keihard en is lief, streng doch rechtvaardig voor de kinderen. Laatste tijd ligt ze nu wel meer en meer op bed zodat Ruth alles moet doen. Erg zwaar voor Ruth dus ik probeer haar zoveel mogelijk te helpen.

Angela; vrouw en moeder van 5 kinderen (wat zien de mensen er trouwens allemaal jong uit hier, ondanks het harde leven). Is een soort hulp in de huishouding voor de kinderen. Maar als er poep geruimd moet worden roept ze iemand anders. Met haar heb ik moeite want ze is niet lief voor Smart. Kan er niet tegen dat hij plast en poept waar hij zit. Maar hij kan ook niet makkelijk zelf naar het toilet. Uitleggen dat hij het niet kan helpen lijkt niet tot haar door te dringen. Alles lijkt haar teveel als ik wat voor Smart vraag (schone kleding, extra eten). Ik krijg wel wat ik hebben wil maar alles gaat gepaard met diepe zuchten. Zelf zie ik haar regelmatig eten en zelfs slapen op een van de bedden in de slaapzaal. Kortom, volgens mij zijn we niet echt vriendinnen.

Ik heb nog een aantal mensen niet genoemd, maar eerlijk gezegd weet ik daar de naam niet van. Ze geven vaak alleen les of zijn zelf niet zo toeschietelijk.

Tot zover de mensen van hier.

Stukje over mijzelf;

Inmiddels ben ik al aardig gewend hier. De dagelijkse gang van zaken heb ik doorgrond. ‘s Morgens de kinderen helpen, als ze naar school zijn tijd voor mijn eigen kamer, wasje, wassen uiteraard en ontbijten. Als er dan stroom is kan ik aan mijn verslagen werken of kijken of er nog iemand heeft geappt of gemaild. Met 100 MB buitenlandbundel per maand kan ik toch best veel mee doen gelukkig. Ik vind het heerlijk als iemand een mail heeft gestuurd of een app. Zo hoor ik ook weer even iets van het ‘gewone’ leven. Want ik mis jullie best hoor! Mijn ontbijt bestaat uit een banaan of sinaasappel en wat cornflakes met chocolademelk. De cornflakes zijn nu op dus morgen havermout. Ik heb ook brood liggen maar dat is erg zoet en droog. Ik vind van mezelf dat ik niet kritisch mag zijn op het eten wat ik hier krijg want het is ongelooflijk luxe, maar sommige dingen krijg ik echt niet weg. Tussen de middag eet ik met de anderen mee. Maandags bonen, dinsdags rijst, woensdags ebba met slimy soup (Ja Joke, ze hebben het nog steeds en ik vind het zelfs lekker), donderdags bonen, vrijdags rijst en zaterdags indomie oftewel mie/noodles met kippensmaak. Bij het eten wordt afwisselend, yam, plantanes of een ei geserveerd. Ik krijg meestal zoveel dat ik tussen de kinderen in ga zitten en mijn portie verdeel. We eten vaak rond 13/13.30 uur. Soms is er wel school daarna maar ook vaak niet. Hoe dat in elkaar zit weet ik nog niet. Na het avondeten van de kinderen eet ik soms ook nog wat, maar ik merk ook vaak dat ik dat vergeet. Heb namelijk echt geen honger hier. Mijn gezondheid is verder goed, op wat kleine dingetjes na. Soms wat darmproblemen, maar genoeg immodium bij me. Wat last van mijn rug. Misschien door het tillen van Miracle vanaf de grond in zijn rolstoel. Jemig, wat is die jongen zwaar. Niet qua gewicht maar wat betreft zijn spasmen kan hij niet meehelpen. Het kan ook aan mijn matras liggen want die is werkelijk plankhard. Maar ach, een brufennetje en ook dan gaat het weer. Verder geen ontstekingen of iets zoals afgelopen jaar. Kuurtje wat ik profylactisch heb meegenomen zit nog lekker in mijn tas.

Ik tel de dagen af dat Joke ook komt ( nu nog 5 nachtjes slapen…) Het lijkt me heerlijk om weer Nederlands te kunnen praten, te overleggen en alles te kunnen delen. Ook omdat we al eerder hier samen zijn geweest en de mensen haar kennen. Ze kent de gang van zaken. De kinderen kijken ook erg naar haar komst uit!

Af en toe kan ik enorm verlangen naar mijn douche, mijn keuken ( ik zal nooit meer mopperen dat die zo klein is…), schone was en stilte. Uiteraard mis ik mijn dochters en kleinkinderen! Zou heerlijk zijn om die weer te knuffelen. Maar des te leuker is het thuiskomen over een paar weken. De kinderen hier maken een hoop goed, maar zijn ook echt wel eens om achter het behang te plakken. (Gelukkig hebben ze dat hier niet). Maar zo horen kinderen te zijn. Lekker ondeugend op zijn tijd. Alleen door warmte of vermoeidheid kan ik er niet altijd even goed tegen.

Kortom, ik vermaak me nog steeds prima maar het is best wel een lange tijd en ik weet niet of ik een volgende keer weer alleen zou gaan. Aan de andere kant kom ik er daardoor wel lekker in en vormt het een leuke uitdaging.

Chris is momenteel voortdurend foto´s aan het maken terwijl ik in ´actie´ ben. Terwijl ik Smart zijn eten geef, Abraham zijn medicijnen, een neus poets enz. enz. Allemaal dingen die normaal ook door de mensen hier gedaan worden maar ze blijven het bijzonder vinden dat ik dit doe en dat ik gewoon probeer mee te draaien en af en toe poepbroeken verschoon. Als we straks weg zijn zullen ze het ook weer zelf moeten doen tenslotte. Maar voor de mensen die hier werken is het ook wel even lekker om wat minder te hoeven doen. Ik hoop dat ik iets kan bijdragen in het welzijn van de kinderen. In ieder geval krijgen ze ietsje meer aandacht dan voorheen en wie weet herinneren ze zich later ‘aunty’ Dineke nog wel. Dan hoop ik dat ze er met plezier op terugkijken.

Ik wens iedereen een fijne Sinterklaastijd en het volgende verslag krijgen jullie waarschijnlijk van ons tweeën.

Lieve groet Dineke

terug