Reisverslagen 2016

Bezoek Charilove van 18 november t/m 3 december 2016

18 november ga ik weer! Voor de vierde keer, nu voor een periode van twee weken, naar Charilove. Ik kijk er echt naar uit. Dit keer met Dineke Keizer.

Onze reis samen is op een bijzondere, verrassende manier ontstaan. Dineke zal zichzelf voorstellen.

Het is nu twee jaar geleden dat Ruud en ik in Benin City waren en er is in die tijd veel gebeurd. Chris houdt ons regelmatig op de hoogte van de ontwikkelingen. Zo weten we dat de kinderen heerlijk slapen in hun bedjes in de slaapzaal, dat de keuken nu klaar is (daar zijn we heel nieuwsgierig naar!), dat er een afscheidingsmuur staat (hard nodig vanwege ongewenst bezoek van de lokale bevolking), dat er gewerkt wordt aan een gymzaal en aan onderdak voor vrijwilligers en stagiaires. Dit laatste is geen overbodige luxe: zij slapen nu met ongeveer 4 tot 6 personen per ruimte op de betonnen vloer zonder goed sanitair. En dat vaak 6 tot 12 maanden lang… Het doel van de gymzaal is dat de kinderen zich heerlijk kunnen uitleven. Daarnaast, misschien wel het belangrijkste, kunnen hier de motorische vaardigheden van kinderen met lichamelijke problemen gestimuleerd worden. Ons doel is om de gymzaal zo volledig mogelijk in te richten, evt. aangevuld met muziekinstrumenten om het dansen en bewegen, waar ze doorgaans zo goed in zijn, te stimuleren. Middels o.a. sponsoracties hebben we een aardig bedrag bijeen gespaard wat we meenemen naar Charilove. Op 18 november start onze reis en we zullen jullie weer regelmatig op de hoogte te houden!

Hallo allemaal,

Zoals Joke al schrijft; mijn naam is Dineke Keizer, 55 jaar en moeder van 3 lieve dochters en 2 schattige kleinkinderen. Ik werk als praktijkverpleegkundige bij een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking, Het Westerhonk. Mijn droom is al van kinds af aan ‘zuster worden in ontwikkelingslanden’. Maar hoe gaat dat in het leven: trouwen, kinderen en druk met van alles en nog wat. Nu de kinderen volwassen zijn, ging het toch weer kriebelen. Via een wederzijdse vriendin die de tip gaf om eens contact te zoeken met Joke omdat zij betrokken is bij een project in Afrika, heb ik eind september een mail naar Joke gestuurd. Joke ken ik al van het werk. Haar dochter Annemieke heeft op het Westerhonk gewoond. We doen voor een groot deel hetzelfde werk en in die zin hadden we ook soms contact. Wat ik uiteraard niet wist, was dat Joke op zoek was naar iemand die in november met haar mee wilde naar Charilove. Om een lang verhaal kort te maken: die heeft ze nu gevonden! Toeval bestaat niet volgens mij en daar is dit weer een voorbeeld van. Ik zie dit ook als een oriënterende reis. Want dat is wat ik wil onderzoeken: is vrijwilligerswerk in Afrika iets wat bij me past? Wat heb ik er zin in! Het contact met Joke is geweldig fijn. Ik heb met Chris gemaild en ik voel me helemaal welkom. Samen met Joke schrijven we de reisverslagen en houden we jullie op de hoogte van onze belevenissen maar vooral hoe het nu gaat met de kinderen van Charilove!

18 november 2016

We zijn er (weer)!! We hebben lang uitgekeken naar deze reis en nu is het zover. Om 9.00 uur Dineke opgehaald waar we uitgezwaaid werden door 2 lieve dochters. Om 10.30 uur zaten we aan de koffie op Schiphol. Dank je Ruud!
Om 13.30 gingen we aan boord en na een prima vlucht landden we om 20.00 uur in Lagos. Wat een ervaring om eens in de minderheid te zijn: er zaten maar ca 5 andere blanke mensen in het vliegtuig. Het duurde even voordat we de koffers hadden maar we hebben ze! We bleken een bordje gemist te hebben met no Nigerian Passports waardoor we in een ellenlange rij belanden. Uiteraard vielen we op en werden we hier al gauw uitgepikt om de nodige formulieren in te vullen. In de hal werden we zeer hartelijk ontvangen door Mary, de schoonzus van Chris. Zo warm en lief! Haar zonen zijn thuis dus konden we niet bij haar logeren. In plaats daarvan heeft ze ons gebracht naar een mooi hotel vlakbij het vliegveld. Buiten werden we verrast door de drukte en vochtige hitte maar wat is het fijn om hier te zijn! Bij een marktkraampje kocht Mary ons ontbijt: yoghurt, gedroogde bananen en natuurlijk water. Chris belde en kijkt uit naar onze komst.  Morgen brengt Mary ons weer naar het vliegveld voor de vlucht van 10.00 uur naar Benin City.
19 november 2016

Na een nachtje lekker slapen bracht Mary ons om 8.00 uur naar het vliegveld waar we te horen kregen dat onze vlucht gecanceld was. 1^e mogelijkheid 15.30 uur! We konden bij haar thuis wachten, zij moest snel naar de kerk waar ze verplichtingen had. We hebben ons prima vermaakt met fotoboeken, hometrainer en leuke gesprekken met haar zoon Dominique (o.a. over Donald Trump!?!). Hij verraste ons ook nog met een heerlijke warme zelf gekookte lunch: gebakken rijst, kip, saus en uiteraard gebakken bananen oftewel plantanes! De vlucht ging precies op tijd en een uur later stonden we op het vliegveld van  Benin City. Daar werden we heel hartelijk verwelkomd door een ontvangstcomité van 7 mensen waaronder Chris, Opri, Tina, Veronica, zr. Regina en nog een echtpaar. Ze hadden een groot spandoek “Welkom Dineke en Joke”. Voor  Joke waren het allemaal bekenden en Dineke werd net zo warm en enthousiast begroet. We gingen naar  Olivia’s Place voor een drankje en hebben gezellig zitten praten. Hierna werden we naar Bishop Kelly’s Pastoral Centre gebracht waar we een zeer ruim onderkomen hebben. De voorgaande keren heeft Joke hier ook gelogeerd. Uiteindelijk bleven we samen over en we hebben lekker in- en opgeruimd. Chris kwam nog langs met water en frisdrank en na een enerverende dag gingen we vroeg slapen.

20 november 2016

Zr. Regina kwam ons om 7.45 uur halen voor ontbijt bij haar in het klooster naast ons verblijf.  Om 9.00 uur zaten we in de kerk voor de mis en er was weer heel wat te zien en te horen. Het koor zong al bij binnenkomst en de mensen allemaal zo kleurig en netjes gekleed. Het ontroerde ons tot diep in ons hart. Alsof we thuiskwamen. Na een lange zit begon om 11.00 uur de processie, een jaarlijkse wandeling door een deel van Benin City met veel muziek en dans. Men vroeg ons wel heel vaak of we echt mee wilden lopen en of het niet te warm zou zijn maar we lieten ons niet kennen. Juist heerlijk om op die manier wat meer van Benin City te kunnen zien. Onderweg 2x een stop voor kerkelijk ritueel waarbij o.a. jonge meisjes in witte jurkjes bloemen strooiden en jongens, ook in het wit gekleed een ritueel gebaar maakten met de handen. De tocht duurde 2 uur en het was gelukkig bewolkt bij 34 graden! Na afloop nog een bijeenkomst in de kerk en daarna naar het BKPC, lekker languit op bed gezeten om bij te komen. Een koude douche deed wonderen. Tijdens een wandelingetje over het terrein kwamen we Felix (de man van Mary) en zijn zoon tegen. Zij logeren toevallig ook in het BKPC. Het was een leuke ontmoeting en ook Chris kwam op dat moment aan. Hij had de processie gelopen bij zijn kerk en was flink moe. Toen hij ervan verzekerd was dat wij een bord eten kregen, ging hij naar huis. Morgen komt hij ons halen om naar Charilove te gaan. Eindelijk!!

21 november 2016

Vandaag dan eindelijk het bezoek aan Charilove zelf. We verheugden ons er enorm op want hier waren we voor gekomen! Chris had de avond ervoor nog cornflakes en iets van sojapoedermelk gebracht zodat we een prima ontbijt hadden. Zr Regina kwam nog met lekker citrusfruit. We werden opgehaald door Chris en na weer een spannend ritje door Benin City (het verkeer is niet te beschrijven zo druk en iedereen lijkt door elkaar te rijden en te toeteren. De meest oude auto’s zie je hier nog rondrijden) zagen we al snel het bekende bord van Charilove. We werden door 2 schattige kinderen in schooluniform opgewacht met een bloem voor ons. Naar wat we begrepen de nationale bloem van Nigeria. Wat als eerste op viel was hoe groen alles was, zoveel mooie planten en bloemen. We werden langs alle klasjes gebracht en konden op die manier de kinderen en de leerkrachten begroeten. Voor Joke zoveel herkenning en voor Dineke zoveel verbazing en indrukken. Vooral het weerzien met Abraham, Miracle en Smart (bekenden kinderen van Joke) was hartverwarmend. Chris leidde ons rond over het terrein en liet ons zien wat er allemaal was gerealiseerd. Onder andere het gebouw wat volledig mogelijk is gemaakt met bijdragen uit Nederland (een soort Holland Huis dus….). Het bestaat uit de keuken, klaslokaal en de gym op de begane grond en op de 1^e verdieping 3 klaslokalen en conferentiezaal die ook verhuurd gaat worden. Hiervan is t.n.t. de keuken en het klaslokaal op de begane grond in gebruik. Ons aanbod om de gymzaal in te richten werd bijna emotioneel door Chris ontvangen. Hij wil hier ook fysio- en ergotherapie laten geven. Geweldig om te zien hoe blij hij daarmee was en hoe trots. Hij kon het niet vaak genoeg benadrukken dat dit alles tot stand was gekomen met de Nederlandse bijdragen. Ook de dames van de keuken waren zo blij met hun nieuwe onderkomen: geen rook meer in hun ogen, geen brandplekken meer op hun armen door het koken op hout. Vol trots lieten ze alles zien: koken op gas, een aanrecht met stromend water en zelfs een oven voor cakes en pie’s. In deze ruimte kunnen straks ook leerlingen kookles krijgen. Donderdag a.s. wordt dit gebouw officieel geopend door de aartsbisschop (of een afgevaardigde) en Chris vindt het helemaal geweldig dat wij er bij zijn. Met Chris lang gesproken over zijn ideeën en wensen om het nog beter te maken. Daarna vonden we het tijd worden om met de kinderen te spelen. Bellen blazen blijkt nog altijd in trek, bij jong en oud. Liedjes zingen en gewoon aandacht doet ook wonderen. Rond 18.00 uur bracht Chris ons weer thuis en kwam even later met de nodige boodschappen en eten voor ons terug. Hij is zo zorgzaam, we komen echt niets te kort. In onze ogen doet hij zichzelf wel tekort. Hij is net hersteld van malaria en een lange verkoudheid, moet eigenlijk rust houden maar hij is niet zo bekend met dat woord…..

25 november 2016

Vanmorgen hebben we lessen bijgewoond. Ze zijn nog steeds met het alfabet bezig en die arme kinderen moesten dit constant herhalen omdat wij erbij zaten. Wel lekker meegedaan met de bijbehorende liedjes.

Omdat de elektriciteit meer uitvalt dan werkt vroegen we aan Chris of zonnepanelen niets voor hen was. Er is genoeg zon en als dat al die problemen oplost zou dat een goede investering zijn. Hij wuifde dat meteen weg omdat dat te duur zou zijn. Een paar medewerkers met wie we hierover spraken, dachten er hetzelfde over als wij. Vanmorgen stond er een jongeman, die bij een bedrijf in zonnepanelen werkt, op de stoep. Hij is een broer van een van de medewerkers en dacht volgens ons dat wij een zak met geld bij ons hadden om direct de installatie te laten plaatsen en contant af te rekenen. Nadat wij uitgelegd hadden dat we alleen geïnteresseerd waren in een vrijblijvende offerte, ging hij toch het hele terrein over om een beeld te krijgen. Als ertoe over gegaan wordt, moet het van goede kwaliteit zijn en alle gebouwen kunnen voorzien van stroom. Hij kwam op 1,5 miljoen Naira (± € 4500,--). Met Antonie, voormalig assistent van Chris die nog regelmatig langs komt, afgesproken dat hij nog minstens 2 bedrijven zal benaderen voor offertes. Als e.e.a. haalbaar is, is dat wellicht een nieuw project voor Charilove Nederland waar ze heel veel aan hebben. Denk aan b.v. continue water, ijskasten, vriezers, airco´s en ventilatoren etc. etc.

´s Middags een drama les bijgewoond van de oudere dove kinderen. Het bleek een soort les in sociale omgangsvormen te zijn. Hoe laat je een meisje weten dat je haar leuk vind? Hoe vraag je haar mee uit? Hoe gaat een trouwceremonie en hoe hou je mensen buiten de deur die willen profiteren van jou? Zo gaaf om te zien hoe dat helemaal werd nagespeeld en in gebarentaal werd uitgebeeld! En zo goed dat hier aandacht voor is.

Chris Omusi wil erg graag dat we tijdens onze reis de Oba ontmoeten. Dat is een traditionele koning, maar zonder macht. Een heel belangrijk persoon voor Benin in de provincie Edo. Er is net een nieuwe aangesteld en zijn inwijding gaat met heel veel ceremonieën en tradities gepaard. Deze inwijding duurt maanden. Dus wij betwijfelen of hij tijd heeft voor het ontvangen van een stel ‘oibo’s’, oftewel blanke mensen. Joke heeft zo’n ontvangst bij de vorige koning eerder meegemaakt. Chris had een brief geschreven die hij persoonlijk in het paleis aan de secretaris wilde overhandigen. Uiteraard gingen wij mee wat misschien meer indruk zou maken. Het terrein waar het paleis zich bevond werd op zich goed beveiligd, maar ook daar waren binnen de muren weer heel veel mensen en zelfs verkopers bezig hun waren te slijten. Een stukje verderop konden we enkele ceremonieën zien: mensen met zwaaiende vlaggen en ook een aantal mannen die in traditionele kleding en ontbloot bovenlijf kwamen aangemarcheerd. We hebben de brief afgegeven aan iemand die in een kantoortje zat met enorme dossiers in de kamer, een bureau wat ondersteund werd door een paar gevulde dozen. Het kantoor op ons werk ziet er 10x beter uit. We hadden allebei niet het idee dat dit een nuttige actie was, maar je weet het maar nooit in Nigeria…

Om ca 16.30 uur werden we opgehaald door Chris, professor in zang, dans, kunst en drama aan de universiteit van Benin. Hij had ons uitgenodigd voor een uitvoering van de studenten ter gelegenheid van hun graduation. De autorit naar de universiteit was een belevenis op zich. Wat een ongelooflijke hoeveelheid mensen op de been. Zo veel verkopers van de meest uiteenlopende dingen zoals plantanes, garden eggs (soort groente wat een beetje smaakt naar komkommer), selfiesticks, kastjes. Teveel om op te noemen en allemaal manoeuvrerend tussen de auto’s met gevaar voor eigen leven. Zoveel winkeltjes langs de kant van de weg. Het lijkt wel of iedereen wat verkoopt. De auto’s die er rijden zijn zulke oude barrels dat je je afvraagt of ze überhaupt nog iets doen. Vooral de rood gele taxibusjes zien er niet uit. Zij rijden ook het meest roekeloos. Op de weg geldt echt het recht van de sterkste, oftewel brutaalste. Kapotte achterruiten, beplakt met plastic, vaak geen deuren en onder de butsen en deuken. Ook het interieur van deze busjes is vaak geheel kapot. Geen bekleding meer op de stoelen. Toch wordt hier veel gebruik van gemaakt en zie je vaak 10-12 mensen in zo’n busje zitten. Regelmatig staan ze dan ook stil met pech midden op de weg. Iedereen toeterend en rakelings erlangs rijdend. Er hing een dikke laag smog over de weg van alle vieze uitlaatgassen en rokende motoren. Van APK keuring en veiligheidsgordels hebben ze hier nog niet gehoord..

Het universiteitsterrein was mooi en schoon. We kwamen in een grote zaal terecht en uiteraard moesten we weer vooraan zitten in grote fauteuils. Ook werden we apart welkom geheten. Wat is dat toch wennen zeg, zo de aandacht krijgen. De vaak traditionele dansen en muziek waren heel mooi om te zien en te horen. We keken onze ogen uit. Dineke werd op het toneel uitgenodigd om een soort dans met speciale gebaren te doen, maar oh wat een geluk: er kwamen net een paar hoge mensen binnen van de universiteit waar alle aandacht op werd gevestigd, zodat ze weer mocht gaan zitten. Joke kreeg na afloop van een act van rapper/comedian C2C (een topper in Nigeria) zijn pet, wat een hele eer schijnt te zijn. Hij vroeg wel meteen haar telefoonnummer omdat hij graag in Nederland wil optreden…….!! Die hoge mensen werden welkom geheten, hard voor geklapt en vervolgens verdwenen ze weer. Wat een baan… De avond was heel geslaagd! Op de terugweg  dezelfde autorit maar nu in het donker. Superspannend! We hadden nog zoveel eten op onze kamer (papaya’s, watermeloen, garden eggs, cornflakes etc. etc.), dat we Chris na veel pijn en moeite hebben weten te overtuigen dat we echt niks meer nodig hadden. Dus lekker nog even gerelaxt en vroeg naar bed. Morgen overdag een lummeldagje en ’s avonds zijn we voor het diner uitgenodigd bij Richard en zijn vrouw. Richard is voorzitter van het bestuur van Charilove Nigeria. In dagelijks leven rechter en zijn vrouw advocaat. We zullen vast met mes en vork eten….

26 november 2016

Echt een lummeldagje vandaag. Wasje gedaan, rondjes gelopen over het terrein en zodra er maar even stroom was, thee gezet. We hebben in een pastoraal centrum (Bishop Kelly’s Pastoral Centre) een mooi en veilig onderkomen: het appartement van de aartsbisschop! De boardmembers betalen gewoonlijk voor ons onderdak en dit keer sprak Chris met de aartsbisschop over onze komst. De aartsbisschop vond dit zo mooi waarop Chris meteen vroeg of hij geen onderdak kon regelen. Prompt wees hij ons gratis zijn appartement toe. Wie van jullie kan zeggen dat hij/zij in het bed van de aartsbisschop heeft gelegen??? (haha). We hebben een grote woonkamer en twee slaapkamers. We slapen gezellig samen op één kamer, de andere is onze “inloopkast”. Wel handig want kasten zijn er niet. Er is geen keuken. We ontbijten op de bank, lunchen bij Charilove en ‘s avonds eten we meestal ook op de bank. De komende dagen staan er diners gepland bij boardmembers. Kortom: we worden goed verzorgd en komen niets tekort.

Wist je dat…

• We deze avond hebben gegeten bij Richard en zijn vrouw?
•  Zij een geweldig mooi huis hebben en zeer gastvrij zijn?
• Zij elk jaar een party geven waarbij alle mensen met een handicap uit de wijde omgeving worden uitgenodigd?
• We daar een heel mooi fotoboek van hebben gezien?
• Richard zijn verjaardag 5 augustus j.l. heeft gevierd voor zo’n 3000 mensen en dat daar weer een goed doel aan was gekoppeld?
• Het heel gebruikelijk is in Nigeria dat op een avond met bezoek de televisie hard en zeer aanwezig aanstaat?
• Je elkaar daardoor nauwelijks kunt verstaan?
•  Hun zoon aanwezig was die die dag zijn “graduation in philosophy” had gehaald? (zie foto)
•  Er ook een neef van Richard en zijn vrouw aanwezig waren?
•  Er weer heel veel foto’s zijn gemaakt waarop we vriendelijk moesten lachen en poseren?
•  Het heel gebruikelijk is dat zowel de gasten als gastheer en –vrouw veel bezig zijn met de telefoon en deze gewoon opnemen als die gaat?
•  Dat zelfs zuster Regina heel handig is met de telefoon en wat heen en weer mailt en WhatsAppt?
•  Joke daar wat jaloers op is? ;-)
•  Het eten heerlijk was en dat peppersoup met vis met heel veel graten erin heel gewoon is hier?
•  We niet zeker wisten hoe we die graten netjes moesten ‘verwerken’ omdat het ook wel gebruikelijk is om ze op te eten?
•  Dat dat namelijk goed is voor de botten?
•  Dat sommige mensen zelfs de botten van de kip opeten?
•  Dat je gewoon mag beginnen met eten zelfs als anderen nog niet hebben, als het eten maar gezegend is?
• Joke en Dineke de enigen waren die met mes en vork aten en de anderen alleen hun vork gebruikten, behalve bij het snijden van de kip?
• Er tijdens het eten nauwelijks wordt gesproken maar daarvoor en daarna juist heel veel?
• Zowel Joke als Dineke wat last van hun buik hebben zodat we maar weinig wilden eten?
• Dit heel lastig duidelijk is te maken?
• Er onverwachts mensen langskwamen tijdens het eten waar geen plek meer voor was maar dat ze het eten mee naar huis kregen?
• Er veel soorten drankjes neer worden gezet waaruit je kan kiezen?
• Nigerianen vooral non- of licht alcoholische drankjes drinken en we nog niemand hebben zien roken?
• Het best raar is dat er zoveel tegenstellingen zijn maar dat het zo fijn is als rijkere mensen hun rijkdom willen delen?

27 november 2016

Vandaag om 7.30 uur opgehaald door Chris om naar de St Joseph’s kerk te gaan. De kerk waar Chris elke zondag en ook nog wel doordeweeks heengaat. Een vroegertje dus voor ons dit keer. Chris vertelde ons dat er per zondag 5 missen worden gehouden en dat gemiddeld zo’n 7 à 8000 mensen per zondag naar de mis gaan. Ongelooflijk hoe het geloof hier leeft. (hmmm aparte woordspeling…). Elke keer een ander koor, andere misdienaren en mannen zoals Chris die een apart kerkgewaad aan hebben, op een aparte plaats voorin zitten en ook helpen bij de eucharistieviering. De mensen zijn op hun best gekleed en alle vrouwen hebben iets op hun hoofd. Behalve wij oibo’s natuurlijk. De kleintjes blijven ook de gehele mis erbij. Er worden tijdens de mis meerdere thanksgivings gehouden. Dat zijn dankzeggingen voor bijvoorbeeld een 40-jarig huwelijk, of voor iemand die 80 jaar is geworden, of voor iemand die ziek was en beter is geworden, of voor het inwijden van jonge mensen die helpen in de kerk. Bij zo’n thanksgiving komen mensen naar voren met hun gaven, meestal geld wat in een mand of kistje wordt gedaan. Maar er worden ook yams, watermeloenen, eieren of water gegeven. Alles is voor de kerk. De mensen die naar voren komen  worden extra gezegend met de wijwaterkwast. Uiteraard zaten wij weer vooraan, vlakbij een ventilator en kregen we de nodige druppels wijwater over ons heen. We hadden daardoor ook prima zicht op al die prachtige vrouwen en mannen, de een nog kleuriger dan de ander, sommigen schattige slapende baby’tjes dragend en swingend op de maat van de koormuziek. Wat een trots en mooi volk, die Nigerianen. De priester was dezelfde die afgelopen donderdag de mis voorging op Charilove en het “Holland House” heeft geopend. Omdat we vooraan zaten had hij ons waarschijnlijk gezien want we werden weer apart welkom geheten; special guests from the Netherlands and volunteers of Charilove. We werden verzocht op te staan en kregen applaus. Het went echt niet.

Na de dienst met Chris bij een fastfood restaurant gegeten, waar we dit keer zowaar naar binnen mochten van hem en zelfs plaats mochten nemen. Er staat altijd wel security bij de deur.

We werden bij ons verblijf afgezet en zouden tussen 15.00 en 16.00 uur weer worden opgehaald om enkele mensen kort te bezoeken. Hij ging dat regelen voor ons. In tegensteling tot Nederland wordt zo’n afspraak niet weken van te voren gepland maar er wordt gebeld met de mededeling dat we langskomen en alleen als iemand er niet is gaat dat niet door.

Rond 16.00 uur was Chris er weer en samen met zr Regina hebben we verschillende mensen thuis bezocht. De eerste vrouw was Mrs Udoh. Iemand die Joke nog kende van 2 jaar geleden en ze hoopte haar opnieuw te ontmoeten tijdens deze reis. Joke was destijds uitgenodigd voor haar verjaardag. Deze vrouw van 81 jaar heeft een geweldig gevoel voor humor. We werden zeer warm welkom geheten. Foto’s en fototoestellen werden weer voor de dag gehaald. Haar man is onlangs overleden en in Nigeria is het een gebruik dat iemand in de tuin van zijn/haar eigen huis wordt begraven. Waarschijnlijk alleen bij de rijkere mensen want we kunnen ons niet voorstellen dat je mensen begraaft achter een krotwoning. Zr Regina is even langs het graf geweest en wij hebben er een foto van gezien. Het zag er net zo uit als een graf bij ons op het kerkhof, maar dan zonder tekst op de steen. Men weet toch wel wie er ligt. Het bezoek werd afgesloten met een gebed.

Het tweede bezoek was aan een ouder echtpaar. De vrouw deed erg veel voor de St Joseph’s kerk. De man was ernstig ziek en moest regelmatig voor behandeling naar het ziekenhuis. Ook hier waren we zeer welkom en kregen we een snack.

Voor het 3^e bezoek reden we een onverharde weg in met enorme kuilen. De auto schuurde meerdere malen over de grond. Geen wonder dat ze zo snel slijten. Heel veel wegen zien er namelijk net zo uit. Dit  bezoek was aan een vrouw van 93, maar zij lag te slapen op het moment dat we kwamen en we wilden haar niet storen. We hebben wel een tijdje met een vrouw gesproken die haar man 8 weken geleden heeft verloren. Ook dit bezoek werd afgesloten met een gebed. Terwijl we er waren barstte er een enorme onweersbui los. We hielden ons hart vast voor de nu met water gevulde kuilen maar dat viel alles mee. De manier waarop je hier ‘aanbelt’ is ook wel heel apart. De huizen die we bezochten hadden allemaal een grote poort. Er zit wel een bel op maar ja, wat doe je zonder stroom? Heel hard toeteren en net zo lang totdat personeel de poort opent. 

Chris bracht Zr Regina en ons om ca 19.00 uur weer thuis nadat hij toch eerst weer langs het fastfood restaurant reed, ondanks onze bezwaren want we hebben nog zoveel eten in het appartement dat we nog wel 3 weken vooruit kunnen. Wat kan die man toch eigenwijs zijn. En wat bedoelt hij het goed.

Morgen is de opening van de nieuwe eye clinic van Tina Ideh. Hiervoor zijn we ook uitgenodigd. De officiële opening begint om ca 16.00 uur maar Chris vroeg ons of we al eerder wilden gaan om haar te helpen met de eyecamp. Dat is een week waarbij arme mensen met oogproblemen gratis worden geholpen. Inclusief operaties met nazorg. Uiteraard willen we dat en we zijn erg benieuwd wat we moeten doen. Maar beiden willen we ook weer graag de kinderen van Charilove zien. De tijd is te kort…

28 november 2016

Vanmorgen gelukkig weer de kinderen van Charilove gezien. Veel kinderen waren bezig met tentamens zodat we ze tijdens de lessen maar niet gestoord hebben. Helaas weer geen stroom. Hierdoor konden de opdrachten niet uitgeprint worden en werd alles op het bord geschreven. In de pauzes hebben we fijn kunnen spelen met ze. Stoepkrijten, hinkelen en bellenblazen blijft leuk voor groot en klein. Het blijft erg lastig om bellen te blazen als je spastisch bent maar de lol als het lukt, is niet te beschrijven. Je kunt je voorstellen dat daarbij meer dan alleen zeepsop spetters om onze oren vliegen. Ook hinkelen is zo gaaf om met ze te doen. Soms gaat het er wel erg ruw aan toe en flinke valpartijen gebeuren dan ook nog al eens. Maar de tranen zijn gauw gedroogd. De meisjes vlechten vaak elkaars haren. Dat gaat snel, strak en in een prachtig patroon.

We hebben Chris gevraagd iets over Charilove en de problemen die hij tegenkomt te vertellen. Dit hebben we opgenomen en deze video wordt t.z.t. op de website geplaatst. Uiteraard bedankte hij eerst iedereen voor de geweldige support vanuit Nederland. Op ‘z’n Chris’ wilde hij het 3x over doen zodat we kunnen kiezen welke we op de website zetten.

Om ca. 15 uur gingen we richting nieuwe eye clinic van Dr. Tina Ideh, de gastvrouw van Joke waar zij in 2011 drie maanden logeerde. Na 25 jaar gingen ze verhuizen naar een nieuw pand. Dit werd vandaag officieel geopend en ingezegend door de aartsbisschop. We waren wat vroeg maar de feesttenten stonden al buiten. We werden uitgenodigd op haar kantoor waar zij opgemaakt, gekapt en aangekleed werd door haar dochter. Vandaag was ook de 1^e dag van het Eyecamp. Al met al een hele drukke tijd voor Tina en haar medewerkers die de afgelopen weken druk in de weer waren geweest met o.a. de verfkwast om alles op tijd af te krijgen. Het zag er prima uit en ze was ontzettend blij en trots. Joke ontmoette verschillende bekenden onder wie Jelly (met een prachtige baby van 7 maanden) en Rebecca die tijdens haar verblijf bij Tina ook in haar huis verbleven. Er stond een lange tafel waar Tina, haar man, haar ouders, de aartsbisschop en nog een paar naaste personen achter plaatsnamen. Uiteindelijk kwamen wij ook achter die tafel terecht. Een hele eer maar we voelden ons ook wel opgelaten! Na het officiële gedeelte ging het hele gezelschap achter de aartsbisschop het pand door. Hij zegende elk vertrek met een plantenspuit(!). Een kerkkoor met band verzorgde de muzikale omlijsting en na de gezangen gingen zij over op Afrikaanse gospels waar lekker op gedanst kon worden. En daar werd goed gebruik van gemaakt! Het was weer gezellig en we hebben lekker meegedaan.

Na een eindeloze file in de stromende regen kwamen we rond 19.30 weer thuis. Douchen en dan weer achter de laptop. Morgen vroeg op: om 8.00 uur is de dagopening op Charilove, een ritueel met gebed, tromgeroffel etc. wat we toch minstens 1x gezien moeten hebben.

Morgen zijn we door de aartsbisschop uitgenodigd voor de lunch. Het wordt nog wel eens wat met ons…..

29 november 2016

Vroeg op vandaag. We wilden bij het ritueel van de dagopening aanwezig zijn en daarvoor kwam Chris ons om 7.30 uur al halen. De dove kinderen staan dan in rijen en doen in gebarentaal hun gebeden. Daarna nog wat ochtendgymnastiek, beetje springen en zwaaien en dan afmarcheren naar de klassen. De andere kinderen doen dit ook maar dan met veel geluid en onder begeleiding van trommels. Het ziet er vrolijk uit en er wordt ook veel gelachen.

Hierna gingen we met Paul (de assistent van Chris) naar het Afrikaans museum. Hier kregen we een rondleiding over het terrein van een enthousiaste gids. Dit museum ligt in het centrum van Benin vlakbij Charilove. Wij wilden er wel naartoe lopen maar Chris bracht ons i.v.m. onze veiligheid. Het is een gigantisch plein met in het midden het museum met veel geschiedenis. Onder andere de gevangenis van een Oba bestaande uit één klein vertrek met een raampje van ± 30 x 30 cm. en koloniale huizen uit begin van de vorige eeuw. Ook staat er een kleine Pyramide zonder top. Deze geeft precies het midden van Benin City aan. Er staat een boom uit de 19^e eeuw waarbij de toenmalig Oba zich had overgegeven aan de Britten. Deze boom is eeuwigdurend. Als er een stam afsterft, groeit er steeds weer een nieuwe scheut aan. Het plein heeft 5 hoofdwegen waarvan er één leidt naar het paleis van de Oba. Zodoende kon de Oba makkelijk via deze weg naar het plein en vervolgens alle kanten op. Op dit terrein staat een boom met meer dan duizend vleermuizen. Regelmatig vliegen ze op waarbij de lucht zwart ziet van de beesten. In Benin staan meer van deze bomen, ook bij Charilove stond zo´n boom. Deze hebben ze 2 jaar geleden omgehakt vanwege ebolapreventie. Vleermuizen kunnen nl. het ebolavirus overbrengen.

Vervolgens gingen we naar een wijk waar kunst gemaakt wordt van hout en brons. Ook hier kregen we een rondleiding en werd ons verteld hoe brons wordt gegoten. We liepen langs verschillende shops waar ook schilderijen en traditionele sieraden van kralen te koop waren. Achter de shops wonen de mensen in zeer armoedige omstandigheden en daar stond ook de oven. Paul wilde per se voor ons een ketting en een armband kopen wat we heel lief van hem vonden. Zelf konden we niets kopen omdat het nog steeds niet gelukt is om ergens naira’s te pinnen. Het is maar bij één bank mogelijk en toen we daar waren, stond er een enorme rij en daar hadden we geen tijd voor. We kunnen niet alleen op pad (al helemaal niet om geld te pinnen…..) en voelen ons hierdoor wel erg afhankelijk. Maar ja, ontvoerd worden omdat je een oibo bent is ook niet leuk.

Terug bij Charilove hebben we de kinderen vermaakt met ballonnen: altijd leuk! Om 13.00 uur werden we bij de aartsbisschop voor de lunch verwacht, samen met boardmembers Veronica en Richard. Dit was een hele belevenis. We werden ontvangen in een chique wachtruimte en exact om 13.00 uur gingen we naar een grote eetkamer met een lange mooi gedekte tafel. Hier stond de airco aan en met een buitentemperatuur van 37° was dit helemaal niet verkeerd. De aartsbisschop zat uiteraard aan het hoofd en waar denken jullie dat wij zaten? Er zaten ook nog 2 andere mannen aan tafel, waaronder een priester, die voor bediening zorgden. De lunch bestond uit rijst, bonen, kip, vis en gefrituurde hapjes en smaakte heerlijk. De gesprekken verliepen formeel waarbij wederzijds dank werd uitgesproken. Wij bedankten hem voor de accommodatie en “his Grace” bedankte ons voor de hulp aan Charilove. Chris en Richard hielden een korte toespraak waarna de aartsbisschop ons ijs aanbood. Dit was echt onwijs lekker en na 3 kwartier was het afgelopen. Buiten nog even poseren en weer terug naar Charilove.

Tot 17.00 uur met de kinderen gespeeld, geknuffeld en gestoeid. Heerlijk!

Vervolgens kwam Sabine, een nieuwe boardmember, met eten. Chris wilde dit etentje bij ons houden. Het was de bedoeling dat er ongeveer 10 boardmembers zouden komen maar door miscommunicatie en andere omstandigheden zaten we met z’n vieren. Sabine had wel voor 20 personen eten meegebracht wat na afloop naar de kinderen van Charilove gebracht werd. Helaas was er geen NEPA en ook geen water. Uiteindelijk ging de generator aan en konden we zien wat we aten. Het eten was heerlijk en na ruim een uur vertrokken ze weer en konden wij eindelijk douchen. Dat was hard nodig na al die warmte en kleverige kinderhandjes.

30 november 2016

Vannacht hoefden we er niet uit om het licht uit te doen (!), het gevolg van plotseling uitvallende stroom en we hebben dus heerlijk geslapen. Toen Chris ons ophaalde vroeg hij tot onze verbazing of we nog geld op wilden nemen. Tja, als we over 2 dagen weer weggaan leek ons dat niet zo nodig. Maar als we nog naar de markt zouden kunnen dan wel. “Oké, dan kunnen jullie vandaag naar de markt”. Het geld pinnen ging gelukkig goed al hielden die oibo’s de boel wel erg op met hun gestuntel. Maar we hadden eindelijk cash!

Op Charilove aangekomen hebben we elkaar op de video gezet om onszelf voor te stellen voor de promotiefilm voor Charilove. Hilarisch, al die bloopers! Wat hebben we gelachen. Maar volgens ons is het redelijk gelukt.

Daarna kwam Chris ons halen met 3 jonge mannen, onze security guards voor de markt. Paul (de assistent van Cris) was er één van en nog 2 jezuïeten die eigenlijk catechese hadden moeten geven. Maar ze vonden het prima om met ons mee te gaan. Gezellig en warmpjes met z’n zessen in de auto. De markt is totaal niet te vergelijken met een markt in Nederland. De enige overeenkomst is dat er allerhande spullen worden verkocht. Rugzak voorgebonden en vastgemaakt want dit is dè plaats voor zakkenrollers. Joke heeft hier tijdens een eerder bezoek al ervaring mee gehad helaas. Paul liep in een flink tempo voorop. En achter ons liepen de andere jongens. We keken onze ogen uit. Rode pepers mooi op een stapel, net als appels en sinaasappels waar ze torentjes van maken. Hompen vlees lagen er gewoon zonder koeling en met vliegen. Vissen waarvan de uiterste houdbaarheidsdatum ogenschijnlijk al 3 weken geleden was verstreken. Kruiden, bonen, stapels gedroogde garnalen. Slakken ter grootte van onze hand die hier beschouwd worden als delicatesse. Joke heeft ze wel eens voorgeschoteld gekregen en moest heel erg lang kauwen voordat ze doorgeslikt konden worden. Het was een “kruip door sluip door” gebeuren. Trappen op en boven de stoffen-, kleding- en schoenenafdeling. Ook werden hier weer haren gevlochten. We werden aan alle kanten geroepen: “Hé oibo”, may I do your hair? Can you snap me? Do you have change? Buy this and this and this” We waren werkelijk een bezienswaardigheid. En Paul maar dapper de weg banen, regelmatig achteromkijken en de jongens achter ons aan hollen. Wat was het warm en wat waren we bezweet. Maar uiteindelijk hebben we 40 handdoekjes en 400 ballonnen gekocht. De handdoekjes waren volgens Paul een leuk en nuttig cadeautje voor de staf van Charilove. De ballonnen alvast voor de Christmasparty en een gedeelte voor de kinderen in Ossiomo waar we morgen naar toe gaan. Onze zelf meegebrachte ballonnen zijn al op. We zijn lopend terug gegaan naar Charilove want uiteindelijk was deze markt nog geen 10 minuten lopen er vandaan. Echt frisse lucht hebben we niet gehad want we liepen tussen de stinkende en rokende auto’s door over straat. Zou dat echt veiliger zijn geweest dan op de stoep? Daar zitten namelijk vaak de bedelaars. Wat een gave belevenis was dit weer, maar we geloven dat zowel Paul, Chris als de jezuïeten dolblij waren dat we weer veilig bij Charilove aankwamen. En wij natuurlijk ook al hebben we ons geen moment onveilig gevoeld….!

We hebben geprobeerd een leuk pakketje te maken van de handdoekjes en daarna was het tijd om naar Veronica, een boardmember ook wel mamma Charilove genoemd, te gaan voor de lunch. We werden hartelijk ontvangen in een grote kamer die voornamelijk uit banken bestond. Nadeel van zo’n opstelling is dat je hard moet praten, willen de mensen die aan de andere kant zitten je kunnen verstaan. Zeker als ook nog de ventilator in je oren blaast. Het eten was geweldig lekker. Pittige peppersoup met vis en vlees, jawel, inclusief graten en botjes, Nigeriaanse rijst (een bijzonderheid want meestal is het geïmporteerde rijst), gebakken plantanes, gekookte groente die het midden hield tussen andijvie en postelein met kip en een schotel met kip en vis met rode saus. Very tasty allemaal. Er waren nog meer mensen aanwezig. Onder andere de zus en broer van Veronica. Hoewel de ene zus broer zei en de ander neef. Hun vader heeft meerdere vrouwen gehad wat heel gebruikelijk is hier. Veronica verraste ons met een mooie Afrikaanse blouse. Uiteraard weer op de foto met elkaar. Het went al. Chris bracht ons terug naar het appartement want hij moet de auto nog laten maken voor de 1 uur durende rit naar Ossiomo morgen. Een dorp waar Charilove ook een project heeft voor opvang van kinderen van leprozen. We hopen ook het lepradorp zelf te bezoeken. Morgen de laatste dag op Charilove. Wat ontzettend jammer! Chris schijnt wel een soort afscheidsfeest te organiseren. We horen hem in ieder geval regelmatig mensen uitnodigen voor morgen 17.00 uur. We zijn benieuwd…

1 december 2016

Vandaag onze laatste dag! Wat later dan gepland gingen we naar Ossiomo omdat Chris eerst naar de garage moest voor een nieuwe band. Veronica ging met ons mee en het was een mooie reis. Vol verbazing reden we door het drukke Benin en kwamen op een snelweg waar aan weerskanten markt was. Na enkele kilometers alleen nog broodkraampjes en daarna een soort langgerekt autokerkhof. Wrakken, oude vrachtwagens en tankwagens staan daar gewoon kapot langs de weg. De weg was over het algemeen goed met hier en daar gaten waar je stapvoets over heen moest. En dan maar hopen dat je dit op tijd zag….. Naast al deze ellende was er ook prachtige natuur. Veel groen en enorme palmbomen. Na ongeveer een uur rijden sloegen we rechtsaf, een zandweg op met veel gaten en kuilen. We zijn wel benieuwd hoe de onderkant van de auto er nu uitziet omdat er 100 kilo rijst achter in de kofferbak lag en de auto regelmatig over de weg schuurde. In Ossiomo staat een school voor kinderen van lepra patiënten. We werden uitgenodigd om elke klas te zien. De kinderen stonden direct op zodra je de klas binnenkwam en zeiden een welkomstgroet. Zeer gedisciplineerd. De balen met rijst en een paar dozen met koekjes werden uit de auto geladen waarna we naar het onderkomen voor de lepra patiënten gingen. Er waren 2 zalen van ca 10 mensen, één voor de mannen en één voor de vrouwen. Het was er schoon en het rook niet vies, maar wat een enorme armoe! Alle patiënten lagen op bed omdat de meesten niet konden lopen en we hebben geen rolstoel gezien. Wel enkele krukken. De meeste van hen waren blind. Men had een nachtkastje en nog wat spulletjes rond het bed en dat was het. De bedden waren verroest en de lakens gescheurd. Versleten kussens en zeiltjes. Schrijnend om te zien. Maar de mensen waren zeer vriendelijk en blij met onze komst. We hebben ze allemaal gedag gezegd en even een praatje meegemaakt voor zover dat ging. We begrepen dat voor zowel de kinderen als voor deze mensen het verkrijgen van goede voedzame maaltijden het grootste probleem is op dit moment.

Na weer een zeer spannende terugreis (tegen het verkeer in op de ‘snelweg’ of achteruitrijdend omdat de wegen vol kuilen zaten) kwamen we bij Charilove. We hebben wat gegeten en daarna de presentjes voor de staf uitgedeeld. Joke had ook maar een doosje stoepkrijt meegenomen voor de kinderen om uit te delen want als er wat valt uit te delen staat iedereen vooraan in de rij. Begrijpelijk natuurlijk als je niets hebt. De kleurplaten en kleurtjes werden voor de dag gehaald en ze/we waren weer heerlijk bezig.

De voorbereidingen voor onze afscheidsparty waren al in volle gang. Om 17 uur zou deze beginnen. Na onszelf verkleed te hebben gingen we naar de conferenceroom waar we zeer verrast waren door de schitterende versieringen. De hele ruimte was behangen met draperieën van gele en paarse stof. De U-vormige tafel was feestelijk gedekt en daarvoor stonden de paarse stoelen tegenover de tafel. We werden warm welkom geheten door heel veel mensen. Vrijwel het gehele bestuur van Charilove Nigeria was er en nog veel meer mensen die we tijdens deze reis hebben ontmoet. We werden verzocht te gaan zitten en één voor één werden de mensen uitgenodigd om aan tafel plaats te nemen. Paul stelde daarbij iedereen voor. De overige mensen die niet aan tafel werden uitgenodigd bleven op de stoelen zitten. Veel leden van de staf waren aanwezig. Vervolgens werd begonnen met een gebed en werd de ene na de andere toespraak gehouden. We werden voorzien van pinda’s, plantanes en alcoholvrije wijn. Tot onze grote verrassing kwam er een koor Christmas Carols zingen. Afgelopen zondag was het de eerste Advent en vanaf die tijd hoor je hier overal al Kerstliedjes. Er was een priester aanwezig waardoor de party wat weg kreeg van een mis. Er werden cadeaus overhandigd. We kregen o.a. kleding en een spel bestaande uit een mooi bewerkte houten doos met vakjes waar balletjes in zitten die opengeklapt kan worden. Hoe het spel gaat moeten we nog uitzoeken. Dit hadden we in de kunstshops gezien en dat had Paul goed onthouden. Hierna was het onze beurt voor een toespraak. Ondertussen werd eten rond gedeeld en men gaat gewoon eten tijdens de toespraken. Helen had een mooie taart meegebracht en aan ons de eer voor de cutting of the cake. En opeens was het afgelopen, werd er opgeruimd en ging de muziek aan. Toch nog even gedanst en rond 20.00 uur waren we moe maar ontzettend voldaan en vereerd weer thuis. Morgen verder inpakken en dan begint de terugreis…..

terug