Reisverslagen 2014

Reisverslag 1

Van 13 oktober tot 2 november gaan Ruud en ik weer naar Charilove in Benin City. Het is alweer 2 jaar geleden dat we daar waren en we zijn heel benieuwd hoe het nu met de kinderen, de medewerkers, de boardmembers en natuurlijk met Chris gaat. Via de mail en per telefoon worden we door hem op de hoogte gehouden van de nieuwbouw, verbouw en overige plannen en ontwikkelingen rond Charilove. Nu willen we met eigen ogen zien hoe e.e.a. ervoor staat. Het is een grote verrassing, wie ons op komt halen, waar we zullen slapen, waar we naar toe gaan, wat we gaan doen etc. Chris regelt alles en we laten het allemaal lekker op ons afkomen.

Maandag, 13 oktober
Na tram, trein, vliegtuig Schiphol - Londen en Londen – Lagos landden we om 18.15 uur. Mary (schoonzus van Chris) stond ons op te wachten en we werden heel hartelijk verwelkomd. Het voelde weer goed om op deze Afrikaanse bodem te staan. De warmte was zowel letterlijk als figuurlijk voelbaar. Helaas was er een probleem met de koffers: die stonden nog in Londen. De volgende dag konden we ze ophalen maar een paar uur voordat het vliegtuig met de koffers uit Londen zou landen, vertrok onze binnenlandse vlucht naar Benin City. Na het bekijken van mogelijkheden en een hoop gedoe gingen we uren later richting huis van Mary. Kort daarna kwam Felix (broer van Chris) thuis en we hebben tot laat gezellig bijgepraat en heerlijk gegeten (met vis en kip!). Ruud in een T-shirt van Felix en ik in een jurk van Mary. Lastig hoor zonder eigen spullen, vervelender vond ik dat de cadeautjes voor onze gastvrouw en -heer ook ik die koffer zaten.

Dinsdag, 14 oktober
Het was een kort nachtje, ook nog omdat ik vergeten was de klok op mijn mobieltje een uur terug te zetten waardoor ik al om 7 uur in een lege keuken stond. Nog maar een uurtje gaan liggen en daarna uitgebreid ontbeten. Mary moest werken en zou zowel de koffers als de binnenlandse vlucht naar Benin City regelen. Ook dat laatste was lastig omdat Chris online 2 tickets op mijn naam had geboekt en Ruud heet nu eenmaal geen van Campenhout……. We voelden ons wel bezwaard maar konden alleen maar afwachten. Felix was thuis en zat helemaal op zijn praatstoel. Mary kwam om 12.00 uur om ons naar het vliegveld te brengen. Ze had moeten praten als Brugman en de tickets waren in orde! Wel moest ze tot aan het vliegtuig mee om aan alle veiligheidsmensen (±7 ) het hele verhaal te doen over de verkeerde naam. Net als gisteren bij aankomst in Lagos, werd ook vandaag op het vliegveld meerdere malen onze temperatuur gemeten (een infrarood scanner richting ons voorhoofd). Dit allemaal vanwege ebola in de omringende landen. In Nigeria zijn er op dit moment geen mensen met ebola bekend. Het is zelfs zo dat Nigeria op 20 oktober a.s. ebola-veilig verklaard wordt! Deze datum is, met een ruime marge, o.a. gebaseerd op incubatietijd. Uiteindelijk kwamen we nog voor de geplande tijd in Benin City aan en omdat we niet bij de bagageband hoefden te wachten, stonden we in no time buiten waar we van alle kanten werden besprongen door chauffeurs die ons een rit aanboden. Een aantal boardmembers zou op het vliegveld staan om ons te verwelkomen. Uiteindelijk kwamen er 2 op tijd en Chris kwam, zich hevig verontschuldigend, 10 minuten later aanrennen. Het weerzien was geweldig en hartverwarmend. Hellen was erbij, van het restaurant Olive’s place, waar we vanaf het vliegveld naar toe gingen. Het was gezellig en lekker. Daarna naar ons “hotel”. Chris had, net als vorige keer, een kamer in Bishop Kelly Pastoral Centre geboekt en toevallig (of niet?) hebben we dezelfde kamer. Het heeft in Benin de laatste dagen hard geregend en ook toen we net op de kamer waren, kwam er een langdurige onweersbui met flinke klappen en enorm veel regen. Heerlijk als je binnen zit!! Het frist er zo lekker van op…
Om 19.00 uur kwam Chris met Anthony (van Charilove) een tasje met van alles en nog wat brengen, o.a. 2 porties rijst met (kluif!-)kip en voor ieder van ons een poloshirt. Toch wel lekker na al dat zweten in hetzelfde T-shirt. Hij denkt ook aan alles!
Morgen gaan we naar Charilove!! Maar eerst naar een begrafenis…………. Chris moet daar naar toe en vindt het fijn als we meegaan. En dat doen we dan…..

Woensdag, 15 oktober
……. en dat deden we dus niet!! Chris was vergeten dat we mee zouden gaan en kwam om 12.30 uur. Wij zaten om 9.30 uur netjes buiten te wachten en na een paar keer de parkeerplaats op en neer lopen, prachtig uitgedoste gasten zien arriveren voor een jubileumfeest zijn we uiteindelijk maar naar de kamer gegaan. Het was behoorlijk warm en op de kamer is airco. Gelukkig hebben we voldoende leesvoer e.d. bij ons zodat we ons niet hoefden te vervelen. Bij Charilove werden we opgewacht door alle kinderen en medewerkers die in 2 rijen opgesteld stonden. Er hing een levensgrote foto van ons, gemaakt tijdens ons vorige bezoek. Ik kreeg een prachtige bos bloemen en het was een feest om iedereen weer te zien. We kregen enthousiaste reacties en de herkenning was van beide kanten groot. Zo zijn Miracle (mijn 1e kennismaking met Charilove), Abraham (de jongen die tijdens mijn 1e verblijf in Nigeria bijna gewurgd in het bos gevonden was), Mary (Ruud’s vriendinnetje) en mijn grote vriend Smart er nog steeds. In het “kippenhok” raakten we niet uitgepraat en een rondleiding volgde. Onze verbazing was groot bij het zien van de veranderingen. De dormitory was natuurlijk het mooiste om te zien. Op de foto’s zag het er goed uit maar om het met eigen ogen te zien was nog veel beter. De kinderen hebben er zo’n mooie slaapplaats gekregen en zijn zichtbaar trots.  Er werken 2 dames die de kinderen zowel overdag als ’s nachts verzorgen. Zij slapen bij de kinderen en ook zij zijn ontzettend blij met hun nieuwe slaapplaats. De oude slaapbarak is omgetoverd tot eetzaal voor de kinderen die er wonen. De vloeren van de centrale hal zijn betegeld (was een betonnen vloer) en door het gebruik van restanten kapotte tegels is het een mooie mozaïekvloer geworden. Verder is er heel veel opgeruimd, zijn de buitenlokalen en het “kippenhok” (het openlucht-kantoor van Chris) voorzien van horrengaas tegen de insecten en vogels en zijn de bloemen en planten flink gegroeid en nog mooier. De grote wens is nog steeds om een nieuwe keuken te bouwen. Wensen heeft Chris trouwens genoeg. Geldgebrek is hierbij het eeuwige probleem. Hij wil b.v. graag op de slaapzaal een verdieping bouwen met slaapgelegenheid voor stagiaires en youth corpers (afgestudeerde jonge mensen die bij Charilove hun maatschappelijke stage van één jaar lopen). Er is al een trap naar de 2e verdieping maar om hieraan te beginnen moet er om veiligheidsredenen, eerst een extra trap aangelegd worden. Chris heeft nu geld bij elkaar om een wenteltrap te plaatsen en zo gaat hij stapje voor stapje verder. Mary belde en gaf door dat onze koffers inmiddels in Lagos waren aangekomen en morgen w.s. doorgestuurd zouden worden naar Benin City. Ik moest daarvoor een brief schrijven waarin ik haar autoriseer om dit alles uit mijn naam te doen en een kopie van mijn paspoort mailen. Gelukkig hielp Chris mij hierbij, anders had ik het niet zo gauw voor elkaar gekregen. We hebben geen internet en het ziet er niet naar uit dat ik die mogelijkheid op korte termijn krijg. Alles is nu gemaild en morgen horen we of we inderdaad die koffers op kunnen halen. Dat zou wel heel fijn zijn!!! Al die dagen in dezelfde kleren en gebrek aan alles wat in een koffer zit is gewoon lastig. Tina (mijn gastvrouw tijdens mijn 1e verblijf in Nigeria) liet weten dat ze voor 10 dagen op reis ging maar dat we daarna weer welkom zijn in haar huis. Geweldig!! Chris zorgde voor een bord rijst met vis en bracht ons weer netjes “thuis”.

Donderdag, 16 oktober
Om 9.30 uur kwam Chris en voordat we vertrokken moesten we nog even van kamer veranderen. De kamer die we hadden vonden we prima maar was niet echt optimaal. Alles lekte en deuren en laatjes sloten nauwelijks. Voor ons geen probleem! This is Nigeria! Chris en father van het centrum dachten hier anders over, vandaar de wissel. De kamer die we nu hebben is nieuwer maar heeft hetzelfde oude meubilair (wat nauwelijks sluit….), een prachtige badkamer met douchecabine waarvan één van de 2 deuren ontbreekt. Er is een massagedouche die we maar niet gebruiken omdat dan meteen de hele badkamer blank staat. De douche heeft echter een zodanige straal dat er van massage sowieso geen sprake zou zijn. We gebruiken de handdouche en dat is helemaal prima!! Bij Charilove lekker rond gelopen en een poosje bij de kleintjes gespeeld. Helaas nog geen materiaal om mee te spelen, dat zit nog in de koffer maar gelukkig komen die vanmiddag naar Benin. Liedjes zingen heeft geen materiaal nodig en werkt altijd! Ruud heeft weer lekker gefilmd en we kijken nu al uit naar het resultaat.
Nog even over ebola: op het terrein van Charilove stond een enorm hoge boom waar honderden vleermuizen in woonden. Vleermuizen zijn één van de beesten die het ebolavirus overdragen. Uit voorzorg is deze boom omgezaagd en is er geen vleermuis meer te vinden. Aan het begin en verspreid over het terrein van Charilove staan grote tonnen met een kraantje, gevuld met schoon water. Het is de bedoeling dat iedereen bij aankomst en gedurende de dag regelmatig zijn handen afspoelt. Dit wordt vaak gedaan, (nog) niet door iedereen maar je ziet dat er wel degelijk aandacht aan wordt besteed.
De beperkingen van de kinderen lopen zeer uiteen. Helaas worden ze hier nog vaak voor geslagen door zowel medewerkers als leerlingen. 3 jaar geleden zag ik dit voor het eerst en had hier grote moeite mee. Dat heb ik nog steeds. Er is wat dat betreft helaas (nog?) niets veranderd. Ze lopen nog steeds met dunne (bamboe?)stokjes rond waarmee ze regelmatig een tik uitdelen. Dit lost het probleem natuurlijk niet op. Er is b.v. een zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapte jongen van ± 7 jaar die op de grond ligt en kan kruipen. Soms  zwaait hij wild met zijn armen en benen en gaat op iemand af.  Wanneer hij dan vastgepakt wordt, knijpt en bijt hij. Hiervoor wordt hij dan flink onder handen genomen waardoor het alleen maar erger wordt. Hij wordt geslagen, geschopt en er wordt tegen hem geschreeuwd. Dit kon ik even niet meer aanzien. Door achter hem te gaan zitten, hem vast te houden, te aaien, zachtjes tegen hem te praten en liedjes te zingen, voelde je de spanning uit hem wegvloeien en ging hij op een gegeven moment rustig onderuit zitten met een lach op zijn gezicht. Een medewerker nam de kans waar om hem eten te geven wat hij lekker op at. Als ik hiermee bezig ben, voel ik me wel een betweter. Het is een totaal andere aanpak waar men hier nog helemaal geen idee van heeft en het w.s. maar vreemd vinden. Ze zien wel wat er gebeurt en ik hoop zo dat ze ook eens zoiets gaan proberen. Het hoeft echt niet op mijn manier maar hou  asjeblieft op met slaan!!! Van mij mag hij de komende dagen/weken nog flink tekeer gaan. Ik weet het, het is vast wishfull thinking maar misschien komt er dan toch een aanpak voor hem die wat menselijker is dan die ze nu hanteren. Terwijl ik nog rustig op de grond zat, kwam Chris ons halen. Sinds maart jl. is er wekelijks een Rotary-meeting bij Charilove, zo ook vandaag. Hij wilde ons voorstellen aan alle leden en een aantal van hen kenden we nog van ons vorige bezoek. Die herkenning is zo mooi, de mensen zijn zo vriendelijk. “You’re welcome” horen we de hele dag door. Na hun vertrek kwam Veronica, de vrouw die ik tijdens mijn 1e bezoek aan Nigeria leerde kennen en die ik destijds vaak gezien heb. Het was goed om haar weer te ontmoeten, ’t is zo’n lief mens! Ondertussen belde Chris naar Mary: de koffers kwamen rond 15.00 uur aan! Dus weer een ritje naar het vliegveld en ja hoor: we hebben ze!! We wilden bijtijds naar het hotel waar de schone kleren, douchegel, deo en andere smeerseltjes meer dan welkom waren.
’s Avonds kwam Chris nog rijst met bonensaus brengen en met e-reader en laptop kwamen we de avond wel door. Helaas is er voor ons nog geen internetmogelijkheid. Ik blijf schrijven en hoop toch een keer deze verhalen te kunnen versturen. Ook de telefoon is niet optimaal. Een SIM-kaart van Chris moet opgewaardeerd worden maar ik wil niet teveel aan hem vragen. Er alleen op uit gaan is geen optie en dat maakt ons heel afhankelijk van Chris. Hij heeft het ontzettend druk, zijn hoofd loopt om. Wat dat betreft is er nog niets veranderd. Morgen maar eens kijken of iemand anders ons kan helpen.

Vrijdag, 17 oktober
Vanmorgen op zoek gegaan naar een internetmogelijkheid. We zijn van heel wat kastjes naar even zoveel muren gelopen met als eindresultaat: niks. We hebben ons zelfs buiten de poort begeven wat we maar niet tegen Chris hebben gezegd. Wifi is all around maar niemand die de code wil geven. Uiteindelijk zou het met een toestemmingsbrief van father  moeten lukken. Chris kwam om 12.30 uur en we konden eindelijk de spullen geven die we voor hem meegenomen hadden zoals Nederlandse vlaggen (waar hij om gevraagd had om naast de Nigeriaanse vlag te hangen tijdens bezoek uit Nederland en als tafelkleed tijdens vergaderingen), vlaggenlijnen voor de grote hal, tulpenbollen, een fotoalbum wat Erika voor hem gemaakt had van ons bezoek aan Nigeria in 2011 (waar hij ontzettend blij mee was!) en nog wat dingetjes. Hij vertelde hele verhalen over de kinderen m.n. hoe de laatste kinderen bij Charilove terecht waren gekomen. Schrijnende verhalen die er op neerkomen dat een gehandicapt kind er gewoon niet bij hoort en vaak zomaar ergens achter gelaten wordt, b.v. in een autowrak of in het bos. De overheid is hierbij een groot probleem omdat deze kinderen vaak door medewerkers hiervan gedumpt worden bij Charilove. Ze gaan weg, laten nooit meer iets van zich horen en er is geen enkele financiële bijdrage. Er was b.v. een kind dat in zo’n slechte conditie gedumpt was, dat Chris het meteen naar het ziekenhuis moest brengen. Een paar uur later overleed het kind en de vrouw die het kind begeleidde, werd met het dode lichaam naar Charilove teruggestuurd. Daarna moest Chris echt leuren om het lijk kwijt te raken. Hij wordt letterlijk doodmoe van die strijd met de overheid.
Hierna gingen we met de bellenblaas aan de gang. Altijd succes, ook nu weer!! Zelfs de medewerkers worden er helemaal vrolijk van. Het was inmiddels 15.30 uur en tijd voor de lunch. Tijdens het eten kwam Opri en het was goed om hem weer te zien! Het internetprobleem kwam aan de orde en samen kwamen ze eruit dat een dongel van Airtel de oplossing moest zijn. Chris ging erop uit en wij samen met Opri naar de bank aan de overkant. Nog steeds is dat de enige bank waar we met onze creditcard kunnen pinnen. Opri is eigenaar van een laboratorium daar en wilde ons voorstellen aan een aantal artsen. Het waren gezellige ontmoetingen, met name met de laatste man die veel over voetbal wist en groot fan was van Robin van Persie. Terug bij Charilove kwam Chris met zijn dongel en ja hoor: het werkt!!!! Reden om snel naar het hotel te gaan en eindelijk het internet op te gaan. Ik had net de laptop op schoot toen er geklopt werd. Zr. Regina stond voor de deur. Zij had bij ons op de kamer met Chris afgesproken. Hij zou haar daarna naar haar logeeradres brengen maar hij was al lang weer weg……. Het duurde even maar uiteindelijk kreeg ze telefonisch contact met hem. Hij was het vergeten of had het anders begrepen. We kenden haar niet maar daar kwam gauw verandering in. Ze zat flink op haar praatstoel, was moe had honger en gelukkig konden wij haar hierbij helpen. Uiteindelijk ging ze op zoek naar een taxi en een dezer dagen zien we elkaar weer. Gauw weer achter de laptop om eindelijk dit hele verhaal af te maken en te verzenden!!

Reisverslag 2

Zaterdag, 18 oktober
Zowel gisteravond als vanmorgen veel tijd besteed aan internet. Het werkt wel maar met een enorme dosis geduld ernaast. Nadat ik het 1e reisverslag had verstuurd, was er verder geen emailverkeer meer mogelijk. Vanmorgen lukte dat in het hotel ook niet dus de hele boel meegenomen naar Charilove. Daar waren alleen de kinderen die er wonen met hun verzorgsters en een paar andere medewerkers (youth corper, leraren). Wel lekker rustig en alle tijd om wat extra aandacht te geven en een zak ballonnen open te trekken. Chris was bloembollen aan het planten. Er kwamen 3 jonge mensen van een kerk langs die met de kinderen wilden zingen en bidden. Ze hadden drinken, kaakjes en wat speelgoed bij zich. Het zingen klonk goed en ik vond het wel sympathiek van ze. Maar daar dacht Chris heel anders over………!! Het komt regelmatig voor dat deze mensen dan foto’s en/of filmopnames maken en daarmee de boer op gaan om geld op te halen. Zogenaamd voor Charilove maar vervolgens steken ze het in eigen zak. Hij nam ze flink onder handen en gaf alles wat ze hadden gegeven met dezelfde vaart weer terug. Ondertussen hadden de kinderen wel lekker gegeten en gedronken. Daarna gestoeid met de foto’s en internet. Gelukkig weet Ruud er het nodige van want de manier waarop ik vorige keer foto’s verstuurde, werkt nu niet meer. Uiteindelijk is het gelukt, gezien jullie reacties! Bedankt! Het regende enorm en het was geweldig om te zien dat de aangelegde waterafvoer, wat gerealiseerd kon worden met donaties vanuit Nederland!, zo goed werkt!! Voorheen bleef de hele oprit na zo’n bui blank staan en op sommige delen van het terrein plassen van 5 cm. diep. Het is goed aangepakt en het water wordt nu afgevoerd via de openbare riolering. Chris is er ontzettend blij mee en dankbaar voor. Na de lunch weer met de kinderen gespeeld, met Chris over het terrein gelopen en over alles en nog wat gesproken. Maandag a.s. hebben we een bespreking in ons hotel over Charilove. “Not only the good, but also the bad and the ugly” zoals hij zelf aangaf. Mocht iemand van jullie nog vragen, opmerkingen of goede ideeën hebben, laat het weten!! Jezelf aanmelden als vrijwilliger kan ook altijd!! Dat nemen we dan meteen mee in het gesprek……! Via mr. Biggs, een Nigeriaanse voedselketen die lekker en vers eten heeft, terug naar het hotel en onderweg een geroosterde maïskolf gegeten. Dat koop je aan een kraampje op straat, heerlijk! Nog een nieuwtje: de motoren en brommers, waar half Nigeria op reed, zijn sinds januari jl. verboden. Het viel ons op dat we ze niet meer zagen, ze bepaalden voor een groot deel het straatbeeld met soms wel 4 of 5 mensen, vaak met (kleine) kinderen, erop. Er gebeurden teveel ongelukken, was natuurlijk hartstikke gevaarlijk en de regering heeft uiteindelijk dit besluit genomen. Best lastig voor velen. Fietsen is ook geen optie. Men is nu aangewezen op openbaar vervoer wat alles behalve goed geregeld is in Nigeria of gaat lopen…….
Morgen vroeg op, we worden om 7.30 uur opgehaald voor de mis!

 

Reisverslag 3

Zondag, 19 oktober
Om 6.45 uur ging de wekker (da’s vroeg!) en om 7.35 uur werden we opgehaald. Een blinde leraar zat al in de bus en een tante, Victoria, van Chris reed ook mee. Zij woont een eind van hier vandaan, logeert bij haar zoon in Benin omdat ze hier een oogoperatie had ondergaan en wilde graag naar St. Joseph’s Church. Het was erg gezellig met haar. Bij de kerk was het een drukte van belang. De mis van 6.00 uur (ja ja, het kan nog vroeger!) was net uit en er liepen heel wat mensen naar buiten en naar binnen. Chris had plaatsen op de voorste bank in het midden geregeld dus goed uitzicht. We werden door verschillende mensen die ons nog van de vorige keer/keren kenden begroet, zo ook door die leuke arts van vrijdag. De mis duurde lang (2 uur) maar er was veel zang, muziek en soms dans. Er werd weer heel wat heen en weer gelopen voor collectes en thanksgivings. Dat geeft altijd een hoop kijkplezier, al die mooie mensen van baby tot hoog bejaard. Ook in de kerk is er ebolapreventie. Zo wordt tijdens de communie de hostie niet op de tong gelegd (wat hier nog gebruikelijk is/was) maar in de hand gegeven. De wijwatervaten / -vaatjes worden niet meer gevuld en elkaar de hand geven als teken van vrede wordt niet gedaan. Of deze maatregelen tijdelijk of blijvend zijn, is nog niet bekend. Na de mis stonden de mensen al weer in de rij voor de volgende mis! Ook de kinderen van Charilove stonden er, helemaal opgepoetst, de meisjes met mooie jurkjes aan en de jongens met traditionele pakken. Chris gaat op zondag na de mis altijd de communie bij mensen die niet naar de kerk kunnen komen, thuis brengen. Victoria reed mee en wij gingen naar een weeshuis waar de oprichtster, die inmiddels ruim 80 jaar is, nog steeds woont. Normaal verlaten de kinderen als ze ouder worden dit weeshuis maar deze dame mag blijven zolang ze leeft. Ze ligt veel op bed en was blij met de komst van Chris. Hij bidt met en voor haar en geeft  de communie. Er wonen ± 14 kinderen die het geweldig vonden dat we er waren. Ze klommen op schoot, Ruud was “daddy” en ze wilde ons niet laten gaan. Hierna gingen we naar een oude man die vanochtend toch zelf naar de kerk was geweest. Hij kreeg geen extra communie maar wel een gebed en een lied. Als laatste een oude dame die het ook zeer op prijs stelde dat Chris kwam. Het zijn korte bezoekjes maar betekenen veel voor deze mensen. Hierna gingen we naar een traditioneel eettentje waar we yamm, vis, vlees en groente aten. Yamm is een soort fijngemalen wortel wat tot een bal gekneed is. Je pakt er een stukje vanaf en eet daarmee de vis, vlees en groente. Het was alleen zo verschrikkelijk gepeperd dat het voor ons echt niet te eten was. Zelfs Chris en Victoria vonden het veel te heet. Zij aten het echter wel op. Ik heb een paar happen genomen maar Ruud werd er helemaal naar van. Hij kreeg uiteindelijk rijst met vis maar zijn maag had zo’n opduvel gehad dat dat er ook niet in ging. Hierna naar Charilove. Onderweg kocht Chris een enorme meloen en, zoals hij dagelijks doet, bananen. Lekker fruit gegeten, dat bluste een beetje. Opri kwam even buurten en kort daarna kwamen de kinderen terug. Zij genoten ook van het fruit, een zondagse traktatie voor hen. Victoria wilde naar huis, Ruud voelde zich echt niet lekker dus Chris weer in de bus om ons weg te brengen. Het liefst wil hij als wij of anderen een volgende keer komen, een auto regelen zodat we wat minder afhankelijk zijn. In deze omgeving is dat volgens hem veilig genoeg. Dat zou inderdaad erg handig zijn hoewel ik niet weet of wij het razende, ongeorganiseerde verkeer wel goed aankunnen. Lopen zonder begeleiding is nog steeds te gevaarlijk. Om 19.00 uur kwam Chris weer met eten. Ruud lag op bed en is echt niet lekker, had helemaal geen trek in eten. Ikzelf had me al tegoed gedaan aan alles wat Chris al eerder had gebracht en ik kon hem gelukkig overhalen om het eten voor hem zelf te houden. Hij weet dat we in Nederland 3x per dag eten en wil ons dit hier ook geven. Maar zowel ’s middags als ’s avonds een enorme berg warm eten is toch echt te veel. Daarnaast bewegen we hier niet veel en alles gaat in Nigeriaans tempo. Hij bedoelt het zo ontzettend goed dus lastig om het hem te zeggen. Eten weggooien is voor ons echt geen optie. Uiteindelijk moest Ruud wel een paar flessen Stout bier aannemen, goed voor de gezondheid volgens Chris. Morgen verder kijken hoe het gaat.

 

Reisverslag 4

Maandag, 20 oktober
Lekker geslapen en Ruud voelt zich gelukkig weer wat beter. Echt helemaal topfit nog niet maar op bed blijven is geen optie. Chris belde om te vragen hoe het ging en zou terugbellen. Rond  12.30 uur kwam hij met (je raadt het al…..) een tasje met eten. We hadden de ochtend buiten doorgebracht op zoek naar internetverbinding. Tegen de muur van ons verblijf op een stenen bankje, lekker in de schaduw, lukte dat en we hebben er goed gebruik van gemaakt. Het was vandaag bloedheet zonder regen. Veel water drinken en hopen dat er Nepa is (elektriciteit) zodat de airco of ventilatoren kunnen werken. Bij Charilove nog even tijd om met de kleintjes te spelen en een rondje langs alle lokalen om foto’s te maken. De meeste lokalen hebben nu stevige schoolbanken, zoals wij ze vroeger hadden: 2 stoeltjes vast aan een tafel. Deze zijn geschonken door een organisatie uit de USA. Een uitkomst! De kinderen zitten er veel beter op dan op die wiebelende witte tuinstoelen. Deze organisatie heeft ook voor elk lokaal een white board gegeven, beter dan de wankele schoolborden die er stonden. Ruud heeft lekker lopen filmen dus jullie kunnen het binnenkort allemaal met eigen ogen zien. Inmiddels stond de lunch klaar: bonen met yamm. Erg lekker en we hebben ons best gedaan maar de hoeveelheid was echt teveel. Na de lunch kwam een leraar bij sommige kinderen de temperatuur opnemen. Dat doen ze bij binnenkomst bij iedereen, dus ook bij de staf. Hoort bij de ebolapreventie. Vandaag stond er trouwens met vette letters in de krant dat Nigeria ebolavrij is verklaard!! Dat temperaturen kan dan ook gestopt worden. Diezelfde leraar vroeg me of hij een paar vragen mocht stellen over de omgang met verstandelijk gehandicapte kinderen vanuit mijn kennis en ervaring in Nederland. Dat werd een heel goed en gezellig gesprek. Hij werkt al 2 jaar bij Charilove, heeft speciaal onderwijs gestudeerd en stelde hele gerichte vragen. Nadat het hemd van mijn lijf was, stelde ik hem die ene prangende vraag: “Waarom slaan jullie de kinderen???“ Hij had een stokje in zijn hand en zei dat er door hem niet geslagen wordt, alleen gedreigd. Hij gaf toe dat er mensen zijn die wel slaan maar er wordt aan gewerkt om dit te stoppen. MOOI!!! Als Chris hoort dat iemand slaat, is die persoon nog niet jarig!! Ik was wel blij om dit te horen alleen is het nog niet helemaal tot iedereen doorgedrongen. Efosa, een man met een verstandelijk beperking die ooit zelf leerling van Charilove was en nu in de tuin werkt, helpt veel bij de verzorging van de kinderen. Hij doet dit op zich echt goed maar hij is een van die mensen met nogal losse handjes. Het is moeilijk om hem dit af te leren maar volgens de leraar zijn ze er mee bezig. Ik hoop het van harte!!! Een ander probleem is het gebrek aan spel- en leermateriaal voor deze kinderen. Hij ziet ook wel in dat urenlang achter een schriftje met een potlood zitten, nooit zal leiden tot schrijven. Dankzij donaties uit Nederland zijn we in de gelegenheid om materiaal te kopen. Daarvoor gaan we zaterdag met hem naar de markt!! Ik heb er nu al zin in!!! Verder hebben we afspraken gemaakt voor een ballonnenfeest, stoepkrijten en andere activiteiten waarvoor wij spullen bij ons hebben. Chris kwam ons halen, wilde ergens naar toe. Dat werd een leuke rit door het drukke Benin, over de overvolle markt op weg naar een zaak waar ze palmwijn verkopen. Even buiten Benin is een palmplantage. Vorige keer zijn we daar geweest en toen lag het hele bedrijf vrijwel plat. Nu hebben ze de boel weer aardig op poten gekregen en wordt er weer volop palmwijn gemaakt. Chris wist nog dat wij die wijn lekker vonden, vandaar de rit. ’t Is puur natuur, minder dan 2% alcohol en heeft een aparte, beetje zurige smaak. Vandaaruit nog een rit naar de Universiteit van Benin, een ongelooflijk groot terrein, prachtig aangelegd met verschillende faculteiten. Terug bij Charilove samen met Chris, Smart en nog 2 kleintjes geborreld met palmwijn en bananen voor de kinderen. Daarna naar het hotel en weer achter de laptop…

Reisverslag 5

Dinsdag, 21 oktober
True stories:
Op de foto, genomen in de dormitory, waarop de 2 verzorgsters van de kinderen staan, is Grace de vrouw met donker haar. Zij woont daar en zorgt 24/7 voor de kinderen. Ongelooflijk!! Ze heeft een bed en verder niets. Slaapt in een van de stapelbedjes tussen de kinderen. De kleine vrouw met grijs haar is de oma van Miracle, een van de jongens in een rolstoel. Na de geboorte van Miracle was meteen duidelijk dat hij gehandicapt was waarop de vader de benen nam en zich nooit meer heeft laten zien. Zijn moeder overleed een paar jaar later en oma wilde voor hem zorgen. De familie was het daar niet mee eens, vond zo’n kind maar lastig en stelde voor hem in het bos achter te laten. Dit kon oma niet over haar hart verkrijgen, heeft de verzorging nog enkele jaren volgehouden en uiteindelijk is hij bij Charilove terecht gekomen. Zij woont ergens in een village ver van Benin, komt één keer in de zoveel maanden een paar dagen naar Miracle en zorgt dan ook voor de andere kinderen. Er is grote behoefte aan een nanny om Grace te helpen maar het geld voor salaris ontbreekt. Grace was gisteravond echt niet lekker, kwam zich ziek melden en het enige dat Chris zei was: “sorry”. Als het vandaag niet beter gaat mag ze naar een dokter……..

Dankzij een gift uit Nederland is er een nieuwe watervoorziening geplaatst met 4 tanken i.p.v. 2. Hierdoor kon de dormitory op de waterleiding worden aangesloten en kunnen de kinderen nu lekker douchen en de w.c.’s doorgespoeld worden.

Nog steeds wordt er dagelijks vanuit Charilove eten gebracht naar ± 20 patiënten in het ziekenhuis aan de overkant. Deze mensen hebben geen familie die dit voor hen verzorgt, wat gebruikelijk is in Nigeria. Helaas komt die menslievendheid niet van beide kanten: een paar weken geleden was er gedurende 2 weken (!!) geen stroom. Daardoor was er op een gegeven moment ook geen water. Omdat het ziekenhuis over een enorme watervoorziening beschikt, vroeg Charilove hier om water. Een securitymen weigerde dit, tenzij ervoor betaald werd. Dit geld verdwijnt hoogstwaarschijnlijk in zijn broekzak (gggrrrrrr….). Chris had dit kunnen melden maar dan zou de man ontslagen worden. Op zich zijn verdiende loon maar dan wordt hij w.s. een bedelaar, kidnapper, inbreker of noem maar wat op om aan zijn geld te komen en dat is ook niet goed. Chris koos ervoor om het niet te melden…….

Er was een glijbaan gekocht die niet helemaal veilig was. De leverancier wilde dit ter plaatse repareren. Tegen de bewaker, die toen nog aan de poort zat, zei hij dat dit niet ging lukken en dat hij de glijbaan mee moest nemen. De bewaker geloofde de man en liet de wagen met glijbaan vertrekken. Nooit meer teruggezien….. Telefonisch niet bereikbaar en de werkplaats is verdwenen. Chris laaiend op de bewaker: hij had de man moeten laten betalen als onderpand voor het meenemen van de glijbaan. Diezelfde bewaker had kleding uit een auto van een bezoeker gestolen en vanwege deze 2 redenen is hij de laan uitgestuurd. Nu maar hopen dat hij geen bedelaar, kidnapper, inbreker of noem-maar-wat-op-om-aan-zijn-geld-te-komen is geworden…. Helaas is er nu geen bewaker meer. Ook hiervoor is geen geld.

De komende 4 dagen is er een conferentie in het Bishop Kelly Pastoral Centre waar wij logeren en het is hartstikke druk. Veel priesters, een bisschop en andere geestelijken, leken en studenten. Het gaat o.a. over samenwerking tussen de anglicaanse en katholieke kerk. Een hele vooruitgang, dit was tot voor kort onbespreekbaar. Chris kwam ons wat later dan afgesproken halen omdat Smart een flinke epileptische aanval had gehad. Hij was zo lelijk gevallen dat hij naar het ziekenhuis moest met een gapende, bloedende wond aan zijn hoofd. Grace, gelukkig weer opgeknapt, was met hem meegegaan en om 13.00 uur kwamen ze pas terug. 5 minuten later kreeg hij weer een aanval. Ik zocht hem en vond hem helemaal bevuild, achter een muurtje op de grond, waar ze hem wilden laten liggen. Die hebben we toen maar even lekker op bed gelegd. Na een uurtje slapen kwam hij er weer bij en de verdere middag ging het goed. Hij krijgt medicijnen maar helaas niet op vaste tijden. Regelmatig ga ik even bij de jongen die zo bijt en knijpt zitten. Hij probeert dan te knijpen of te bijten waarop ik hem op mijn manier afleid. Hij begint dan te lachen en daar word ik nou vrolijk van…..!! Hij had wat nieuws ontdekt: draaien aan het kraantje van de ebolapreventie-emmer (leuk scrabblewoord!). Drijfnat lag hij in de modder wat hij zelf best leuk vond. Daar kreeg hij steeds behoorlijk voor op zijn duvel maar dat werkte dus niet. De emmer op een kastje zetten gelukkig wel… Het winkeltje is sinds een jaar weer open. Het was bij gebrek aan personeel gesloten en nu kunnen de kinderen in de pauze weer voor 5 naira (2½ cent)           een snoepje kopen. Verder is er toiletpapier, zeep, limonade en kaakjes te koop. Chris ging om 16.00 uur naar een Rotary-meeting en bracht ons op weg daarnaar toe naar het hotel. Goed voor Ruud die toch nog behoorlijk gammel is. Zodoende zaten we al vroeg op de kamer, buiten zitten is geen optie: het onweert en hoost van de regen! De Rotary-meeting ging over een sponsorloop voor polio die vrijdag wordt gehouden. Het is een wereldwijde actie om polio de kop in te drukken. Polio komt in Nigeria nauwelijks meer voor. Het centrum van de actie voor Nigeria ligt in Lagos maar in alle steden wordt gelopen. Zo ook in Benin-City en wij doen ook mee! Lijkt me geweldig, even een flink eind lopen. Om 20.00 uur kwam Chris fruit brengen. Heerlijk! Hij wilde een dokter voor Ruud laten komen maar dat hebben we nog af kunnen houden. Voorlopig dokteren we zelf nog aan. Morgen zien we wel weer verder.

Reisverslag 6

Woensdag, 22 oktober
Vanmorgen werden we om 6.45 uur gewekt door ± 700 kinderen die de school achter ons verblijf bezoeken. Op maandag, woensdag en vrijdag is er een uitgebreide dagopening met gebed, gezang en getrommel. De kinderen staan keurig in rijen, op grootte, strak in uniform en alles gaat super gecontroleerd. Er wordt door een megafoon (die op vol volume staat...) gebeden en gezongen en de kinderen herhalen het.  Uiteindelijk wordt er keurig in het gelid op het ritme van de trommels afgemarcheerd. Totdat ze mogen marcheren, joggen ze op de plaats, minstens  20 minuten lang. Het begint om 7.00 uur en het laatste kind marcheert  om 8.10 uur de school binnen. Alle schooldagen behalve vrijdag, dragen ze grijze broek / rok, donkerblauwe blouse, spierwitte sokken en zwarte schoenen. Op vrijdag hebben ze sportkleding aan, elke groep een eigen kleur: rood, geel, groen, blauw, zwart, wit of roze broek en hes, wit afgebiesd.
Veronica en Chris kwamen ons ophalen.  Chris was niet blij: vannacht hadden ze de accu uit zijn bus gestolen. De bus staat op het terrein van Charilove wat ’s nachts afgesloten is.  De ramen en deuren van de bus kunnen niet meer op slot. De accu was pas 3 weken oud, de kans is dan ook groot dat de verkoper er meer van weet. Maar dat lost het probleem niet op. Er lopen ’s nachts 3 honden op het terrein met de bedoeling om zich als waakhond te gedragen. Het lijkt erop dat die honden het gewoon hartstikke gezellig vinden als er mensen komen want Chris heeft geen geblaf gehoord.  We zouden eigenlijk naar Ossiomo gaan (een lepracentrum waar  ± 200 kinderen onderwijs en dagelijks een warme maaltijd krijgen, georganiseerd door Chris) maar dat ging op het laatst toch al niet door. Een bank heeft toegezegd een watervoorziening voor de dininghall te financieren.  Helemaal geweldig en de overdracht hiervan zou vandaag plaatsvinden. Gisteren werd dit door de bank afgebeld met  vrijdag a.s.   als nieuw voorstel.  Dat kan niet want dan gaan we lopen!! Een nieuwe afspraak volgt. Als dat niet tijdens ons verblijf lukt, gaan we er sowieso maandag a.s. naar toe. Veronica had cake en cola voor ons meegebracht en we zijn uitgenodigd om morgenavond bij haar te komen eten.  Chris kwam met palmwine  en het was erg gezellig. Er kwamen 3 Jezuïeten bij die, zoals al jaren gebruikelijk is, op woensdag catechismusles komen geven.  De Jezuïeten die de vorige jaren Charilove bezochten, zijn uitgezonden naar Zambia en Kenia. Dit waren ook leuke kerels die van alles over ons wilden weten. Ook zij nodigden ons uit om naar hun klooster te komen. Chris regelt een afspraak , altijd leuk om daar te zijn.  In 2011 heb ik daar een lang weekend gelogeerd en een prima tijd gehad.  Twee jaar terug zijn we er geweest wat een feest van herkenning was.  Naast het Jezuïetenklooster is een nonnenklooster waar Sr. Blandina de scepter zwaaide. Ook dit klooster hebben we eerder bezocht.  Sr. Blandina was ruim 45 jaar geleden  vanuit Ierland naar Nigeria gekomen, had o.a. een opvang voor meisjes en vrouwen opgezet en had ons schrijnende verhalen verteld over mishandeling, onderdrukking en uitbuiting van meisjes en vrouwen.  Vorige keer zijn we b.v.  met haar naar een ziekenhuis geweest waar een meisje lag dat door haar moeder met kerosine was overgoten, in brand gestoken, het overleefd had maar totaal verminkt was en al jaren de ene naar de andere operatie onderging. Een chirurg had zich het lot van dit meisje zo aangetrokken dat hij dit gratis voor haar deed. En dat allemaal omdat iemand tegen moeder had gezegd dat het kind van de duivel bezeten omdat het een bastaardkind was……  Sr. Blandina moest, totaal tegen haar zin in, vorig jaar terug naar Ierland. Nigeria was echt haar land geworden maar vanwege haar leeftijd en gezondheid werd ze teruggeroepen door haar congregatie. We hadden haar graag weer ontmoet.
Philomenia, een  (voor ons bekende) gepensioneerde lerares die de studenten coacht, kwam erbij en inmiddels was het lunchtijd. Op het menu vandaag: slimy soupe, een gerecht waarvan Chris weet dat ik het echt niet weg krijg. Hij had voor rijst, vlees en plantanes (gebakken schijfjes banaan) gezorgd wat  prima smaakte! Na de lunch bij de kinderen gezeten en met een leraar 60 meter oranje vlaggenlijn in de hal opgehangen. Staat best gezellig. Morgen een ballonnenfeestje. Chris heeft inmiddels een nieuwe accu en bracht ons rond 17.00 uur weer terug. Hij moest naar een vergadering van de kerk . Totdat er een enorme regenbui losbarstte, hebben we lekker buiten op ons internetplekje gezeten. Rond  20.00 uur kwam Chris weer met een tasje met eten. Hij vindt dat we te weinig eten. Hollanders eten volgens hem 3x per dag, met tussendoortjes, koekjes bij de koffie en de thee, toetjes en bij elke maaltijd brood. Dat klopt als je hard werkt en veel beweegt. Wij bewegen hier niet veel , neem daarbij 2x een gammele maag/ buik, dan heb je niet veel eten nodig. Onze koelkast zit inmiddels barstens vol water, Stoutbier, palmwijn, malt, yoghurt met appel (erg lekker!!), komkommers en bananen. Op de tafel staan corn flakes, kaakjes, pinda’s, crackers, koffie, thee etc.  maar wat we ook zeggen, hij blijft eten brengen.  Hij bedoelt het hartstikke goed maar wanneer moeten we het allemaal opeten? Ontbijten doen we in het hotel (havermoutpap met toast of toast met een half gebakken ei) en lunchen bij Charilove. Het brood en de broodjes wat hij vandaag bij zich had, heeft hij gelukkig wel mee terug genomen. Aan het eind van ons verblijf krijgt hij een koffer vol eten terug voor de kinderen……

 

Reisverslag 7

Donderdag, 23 oktober
9.45 uur kwam Chris weer met de bus. Hij haalt de accu er ’s nachts gelukkig uit. In zijn nieuwe accu heeft hij aan alle kanten Project Charilove gegraveerd en hoopt dat als dat ding weer gestolen wordt, de nieuwe eigenaar ziet dat de accu van PC is en dan van de koop afziet of (nog beter) de accu terugbrengt. Volgens mij is dat ijdele hoop maar hoop doet nou eenmaal leven…..
Bij de blinde leraar en zijn leerling een tijdje zitten praten. Ze waren met braille bezig, een prachtig maar ingewikkeld systeem. Wel een logisch systeem dus voor iemand met een redelijk verstandelijk vermogen goed aan te leren. De leerling is een jonge vrouw van 32 jaar die aan één oog blind is geworden en met het andere oog nauwelijks nog kan zien. Ze vertelde haar levensverhaal en de samenstelling van haar familie, van grootouders t/m haar 9 broers en zussen met kinderen. We zijn er maar even bij gaan zitten….. De leraar wilde een foto van ons op zijn mobiel. Hij laat thuis door anderen vertellen hoe wij er uit zien.
Daarna met de kinderen in de kring gepeeld, met stoepkrijt een hinkelbaan gemaakt (doet het altijd, sommige kinderen wisten nog wat de bedoeling was!), een ballonnenfeest en na afloop bellenblaas om de kleintjes weer wat rust te geven. Blijft leuk en ook hectisch omdat het voor zowel de groten als de kleintjes iets nieuws lijkt. Om iedere ballon en zeepbel wordt gevochten waarbij de kleintjes behoorlijk onder de voet worden gelopen en dan is het huilen… Daarom was ik alleen met de kleintjes begonnen maar het lijkt wel of de anderen het ruiken. In no time komen ze uit alle hoeken en gaten om vooral niets te missen.
Het ging weer een paar keer goed mis met Ericson, de jongen van het bijten en knijpen. Hij had eerst weer een emmer omgegooid, was drijfnat en zat onder de modder. Ik zag er na afloop niet uit, helemaal bezweet en vol vlekken. Juist op dat moment was de Rotary vergadering afgelopen en kregen de leden een lekker klef handje van me. Voor hen geen probleem, een stevige hugg vonden ze beter. Voordat we naar Veronica gaan, eerst maar langs het hotel om te douchen en iets schoons aan te trekken.
Zo nu en dan koelt het af, gaat het waaien en vallen er fikse regenbuien gepaard met bliksem en onweer. En weer verdwenen de plassen als sneeuw voor de zon….
Bij Veronica was het reuze gezellig. Haar broer, zoon, schoondochter en haar dochter met 2 kinderen waren er en ze had heerlijk gekookt. Daarbij ook nog rauwkostsalade!! Wortel, kool en komkommer. En ware traktatie. De man die we zondag na de mis hadden bezocht, is getrouwd met een vrouw uit Jamaica. We hadden haar 2 jaar terug ontmoet maar zondag was ze helaas niet thuis. Nu kwam ze naar Veronica om ons te ontmoeten. Een onwijs leuk mens waar we veel mee gelachen hebben. Ze had een nieuwe camera gekocht en omdat ze niet wist hoe ze dat ding aan de praat moest krijgen, gaf ze het aan mij. Geen goed idee, daar kom je niet ver mee. Gelukkig heeft Ruud meer kennis van dit soort zaken en in no time werden we uitgebreid vereeuwigd. Veronica is in juli 70 jaar geworden en dat is uitgebreid gevierd. De DVD hiervan stond aan en met Chris en Veronica hebben we nog even op die muziek gedanst….
Woensdag a.s. zijn we uitgenodigd op de 79e verjaardag (!) van de Jamaicaanse vrouw. Ze viert het niet uitgebreid i.v.m. de gezondheidstoestand van haar man maar gaat wel Jamaicaans voor ons koken!!
Morgen vroeg op: sponsor loop tegen polio…. We hebben er zin in!!

Reisverslag 8

Vrijdag, 24 oktober
Vandaag de sponsorloop voor een poliovrije wereld. Chris haalde ons ruim op tijd op om om 9.00 uur aanwezig te zijn. Het was op het terrein van een school aan de andere kant van Benin. Bij aankomst was er nog bijna niemand en werd er hard gewerkt aan de versiering van de party tenten. Het was de bedoeling dat de gemeente dit zou verzorgen maar die hadden het af laten weten.  Dus gingen de Rotary leden zelf maar aan de slag. Langzaam kwamen er meer mensen en rond  10.00 uur liepen we een rondje over het terrein. De leden zongen de Rotary liederen en dat was de wandeling…!! Het zou een optocht door de stad zijn, met medewerking van de gemeente i.v.m. het drukke verkeer. Ook hierbij hadden zij het af laten weten. Wel jammer, wij wilden wel een stukje lopen. Dus weer zitten en kijken naar de mensen die kwamen waaronder een aantal verpleegkundigen die jonge kinderen het middel tegen polio zouden geven. Dit gebeurt niet meer per injectie maar 2 druppels in de mond. Wij zaten op de voorste rij naast de officials zoals de Commisioner of Health/ State Ministry of Health Offers (minister van Gezondheid), de voorzitter van de Rotary, een priester en mensen van de poliopreventie campagne. Rond 11.00 uur begonnen we met het zingen van het volkslied, gevolgd door toespraken van diverse personen en uiteindelijk een demonstratie van de polio immunisatie. Een aantal moeders met kinderen waren bereid hieraan mee te werken en de immunisatie werd gedaan door de aanwezigen die hiervoor gevraagd waren. Aan mij was dit ook gevraagd en de camera’s draaiden en klikten weer volop. Eerst handen wassen, vervolgens de druppels toedienen. Inmiddels hadden de kinderen van de school pauze en stormden naar buiten. Ze hadden volgens mij nog nooit een oïbo gezien want in no time werd ik omringd door honderden kinderen. Wel leuk alleen een hele klus om het hele spul weer naar de klas te krijgen……. Hierna kregen we water en was het afgelopen. Al met al een ceremonie van hooguit drie kwartier waar we de hele ochtend mee bezig zijn geweest.
Bij Charilove was het lunchtijd en er stonden bonen op het menu. Chris denkt dat de klachten van Ruud van de bonen komen en had zonder het te zeggen (teveel..) eten gehaald. Wij waren al begonnen aan de bonen en bananen en Helen van Olive’s Place kwam ook eten brengen…… Je begrijpt dat hier nog heel veel van over is.
Morgen gaan we met een leraar naar de markt om ontwikkelingsmateriaal en schoolspullen te kopen. Vanmiddag een lijstje gemaakt en dan maar zien waar we mee thuiskomen… Daarna de bellenblaas weer gepakt. De kinderen die hier wonen lopen vaak wat verloren rond in de hal als de andere kinderen naar huis zijn en vinden die zeepbellen helemaal geweldig.
Eenmaal op de kamer weer wat gewassen. Het probleem is dat het niet droogt. De luchtvochtigheid is heel hoog en alles waar we maar iets overheen kunnen hangen, wordt gebruikt. B.v. kraantjes, de t.v., knop van de stortbak, tandenborstelbeker, kastdeuren, snoeren, stoel en koffers etc….. Buiten hangen is geen optie omdat het regelmatig flink regent. Stom natuurlijk: ik ben gewoon een waslijn vergeten.

Reisverslag 9

Zaterdag 25 oktober
Chris kwam om 10.15 uur. Op de laatste zaterdag van de maand mag in Nigeria tot 10.00 uur niemand op straat komen. Het is dan environment sanitation day. Dit houdt in dat iedereen zijn huis moet schoonmaken. Wie op die dag voor 10.00 uur op staat gezien wordt, krijgt een boete..… Ook de leraar die met ons naar de markt zou gaan, kwam dus later en uiteindelijk vertrokken we rond 12.00 uur met nog 2 medewerkers. Op het lijstje stonden educatieve DVD’s (kleuren, cijfers, letters, muziek etc.) ballen en springtouwen. Dat viel nogal mee. Er stond ook een DVD-speler op maar deze had Chris nog ergens staan. De heren hadden er volgens ons niet echt zin in want nog geen uur later hadden we alles gekocht en waren we weer terug. Niks lekker slingeren over de markt. Het zou gaan regenen (daar zag het inderdaad naar uit) en daar hielden ze niet van. Het bleef uiteindelijk droog, maar dat kon ook bijna niet anders na alle regen wat er vannacht en vanochtend was gevallen. Chris zat met een muziekje lekker onderuit te genieten van de rust en was verbaasd dat we er al weer waren.  Na een bord rijst zijn we de ballen gaan uitproberen waarbij Ruud zich als een echte voetballer ontpopte! Hij was nu wel de klos: daddy werd flink bezig gehouden. Leuk hoor! Later wilde Chris met ons naar andere markten en/of winkels voor meer speelgoed. Hij wil graag een tafeltennistafel met toebehoren. We hebben heel wat gezien maar geen tafeltennistafel met toebehoren. Op de terugweg bij de vrouw van Peter geweest, de boardmember die dit jaar is overleden.  Een lieve vrouw die haar man erg mist en heel blij was dat we haar kwamen bezoeken.
Op weg naar Charilove een ijsje en voor vanavond rijst met kip meegekregen. We reden langs overvolle markten en het verkeer was een gekkenhuis waar Chris zich behoorlijk over op zat te vreten.  Wij vonden het wel leuk, je ziet nog eens, wat. ..
Morgen om 8.30 uur naar de mis in St. Paul’s church.  Chris gaat naar zijn eigen kerk, heeft daar verplichtingen tijdens de mis. Hij heeft er wel voor gezorgd dat we ons niet alleen zullen voelen (dat lijkt me ook niet gauw gebeuren in een overvolle kerk…).

Succes story:
Twee kinderen die ± twee jaar geleden bij Charilove gedumpt zijn, hebben zich zo goed ontwikkeld, dat ze naar de school voor gewoon onderwijs, naast Charilove, kunnen.  Ze dragen dan het uniform van die school (zij een blauw-wit geruit jurkje, hij een donderblauw broekje met blauw-wit geruit bloesje). Het meisje, nu ± 4 jaar oud, was bij aankomst broodmager, kon niet lopen, horen of zien. Echt een dood vogeltje. Het jongetje, hooguit 3 jaar, was er iets beter aan toe. Janet, een meisje met het syndroom van Down wat al jaren Charilove bezoekt, zorgt een beetje voor ze, haalt hen ook uit school en zorgt dat het uniform verwisseld wordt voor de gewone kleding.  Gelukkig komt dit ook voor, dankzij de zorg van Charilove…

Reisverslag 10

Zondag, 26 oktober
Vanochtend stonden we braaf om 8.30 uur bij de kerk bij ons op de hoek, St.Paul’s church, daar bleek dat de mis pas om 9.00 uur begon. Nog maar even naar de kamer en op tijd weer terug. De mis verliep natuurlijk hetzelfde als in St. Joseph’s church maar toch was de sfeer anders. Minder “gezellig” en het leek commerciëler. Terwijl we bij het hotel op Chris zaten te wachten kwamen we weer die leuke arts van het ziekenhuis tegen. Hij was daar met zijn 2 kinderen, een tweeling van 9 jaar oud, Benedict en Benedicta, vernoemd naar de paus van toen. Hij wilde ons graag met de kinderen op de foto zetten dus weer poseren.
Chris kwam ons om 13.45 halen en vertelde dat het bij hem in de kerk zo leuk was geweest. Een kindermis waarbij bijna alles door de kinderen werd verzorgd: gebeden, zang etc. You would have loved it!! Dat hadden we moeten weten……, hij was het vergeten te zeggen.
Onderweg eerst lunchen met meatpie voor Ruud en een broodje hamburger voor mij, en ijs. Je bestelt 1 ding en je krijgt er standaard 2. Chris nam ook ijs mee voor de kinderen, ging eerst nog langs een hotel waar mooie beelden staan die hij ons wilde laten zien, reed nog een stukje om en dat met een bak ijs in de bloedhitte. Hij wilde niet luisteren, zette het vervolgens in de koelkast voor vanavond. Dat wordt dus melk voor de kinderen, ook lekker!
Hierna naar zijn familie, zus Christina en broer John (we kenden elkaar nog) en nog een zus (naam??). Ook hier weer een fotosessie. Christina ging zich er speciaal voor verkleden. John wist te vertellen dat we in 2011 ook foto’s hadden gemaakt die hij nog nooit gezien had. Klopt helemaal, mailen en printen zijn hier vrijwel onmogelijk. Ik zal ze nu doormailen naar Chris, dan mag hij ze printen. Nigerianen willen sowieso vaak dat je een foto van ze maakt terwijl je die mensen nooit meer ziet. Anderen laten een foto maken met hun camera, dat lijkt me zinvoller voor hen.
Na de familie door naar Opri, de andere zus ging mee. Hij heeft een groot huis, woont beneden en heeft boven zijn laboratorium waar hij o.a. bloed- en watermonsters analyseert. Mensen laten bij hem bloed prikken en gaan met de uitslag naar een dokter. Voor watermonsters gaat hij regelmatig met een motorbootje naar een groot schip om o.a. drinkwater te testen. We zijn in zijn laboratorium geweest maar met alle respect: ik zou hier nooit ook maar 1 druppel bloed afstaan…. Het zal ongetwijfeld aan de nodige eisen voldoen maar ziet er smoezelig en onhygiënisch uit. Zijn kantoor ziet er hetzelfde uit en voor de foto wilde hij eerst zijn “witte” jas (die ooit wit geweest moet zijn…) aantrekken. Een verdere rondleiding door zijn huis bracht ons bij een ruimte waar zijn 1e vrouw begraven ligt (hij had er 4, nu nog 3, 18 kinderen en veel kleinkinderen). In Nigeria is het de gewoonte dat mensen in of rond hun eigen huis begraven worden. In een naar buiten open kamer heeft hij een betegeld graf gemaakt, groot genoeg om hem er later ook in te begraven. In de tuin staat een groot waterreservoir waarin hij vissen kweekt. Vanmorgen had hij er een gevangen, ingewanden eruit gehaald en in de vriezer gelegd. Bij gebrek aan stroom was het beest nog niet eens gekoeld, gaat morgen 20 minuten in de magnetron en wordt dan lekker (?) opgegeten.
Na Opri wilde Chris een oude dame bezoeken die veel voor Charilove heeft betekend. Het regende daar nogal en omdat er niet voor de deur geparkeerd kon worden, stelde Chris dit bezoek maar uit. Uiteindelijk belandden we weer in een eettent waar we heerlijk vers fruit hebben gegeten (powpow, ananas en meloen). Chris werd gebeld door Charilove: Smart had weer een aantal aanvallen gehad en moest naar het ziekenhuis dus meteen weg. Chris met Smart in een rolstoel en een youth corper naar het ziekenhuis en na een half uur kwam Chris terug: ze konden niets voor hem doen, hij moest naar het universiteitsziekenhuis. Wij wilden een taxi nemen maar daar wilde Chris niets van weten. Dus mee in de bus, eerst Smart ophalen bij het ene ziekenhuis, ons bij het hotel afgezet en door naar het volgende ziekenhuis. Zus ging wel met een taxi naar huis. Dan voel je je wel bezwaard hoor, en behoorlijk afhankelijk. De benzine was ook nog bijna op.  Hij kon wat overhevelen uit een andere auto en nu maar hopen dat hij de terugweg haalt. Vroeger waren de benzinestations dag en nacht open, i.v.m. overvallen en diefstal sluiten ze nu rond 20.00 uur.
Morgen staat Ossiomo op het programma maar het zal ons niets verbazen als dit verandert…….

Reisverslag 11

Maandag, 27 oktober
Smart is gisterenavond op de spoedafdeling van het universiteitsziekenhuis opgenomen en wordt deze morgen overgeplaatst naar een gewone afdeling. Chris kwam vannacht thuis en moest er nu weer vroeg naar toe. Gelukkig had hij genoeg benzine voor de terugweg…… In dit soort situaties staat hij er alleen voor. Soms is er een medewerker met rijbewijs die veel heen en weer rijden van hem kan overnemen (zoals het halen en brengen van ons). Hij heeft eigenlijk een chauffeur nodig maar daar is geen geld voor.
Vandaag wilde ik het ochtendritueel van de school naast ons fotograferen maar dat ging zo maar niet. Er kwam een securityman vragen wat ik deed (wat volgens mij duidelijk was..). Na mijn uitleg liep hij naar een medewerker van school, kwam terug met de vraag waarom ik dat deed. Mijn voorstel om zelf met de desbetreffende man te praten was geen goed idee. Ik zei dat het voor privégebruik was en schotelde hem een heel verhaal voor over Charilove, Nederland, Nigeria, de manier van opvoeden hier en bij ons, dit ochtendritueel etc. waarmee hij weer terug liep naar de medewerker. Na 3x heen en weer lopen kreeg ik toestemming… Vermeende veiligheid (en machtsvertoon?), als ik om de hoek was gaan staan, had ik mijn hele fotokaart vol kunnen schieten.

Van de penningmeester ontvingen we het bericht dat er deze maand extra donaties zijn binnengekomen. Wellicht heeft dit met ons bezoek te maken. Voor wie het betreft: heel hartelijk dank! Jullie kunnen zien dat het goed besteed wordt en iedere euro is er één!!

Even voor de duidelijkheid: onze reis wordt absoluut niet door Charilove gesponsord, die betalen we zelf. Het verblijf wordt door de boardmembers gezamenlijk gefinancierd. Zij waarderen het enorm dat er zoveel steun uit Nederland komt en doen dit graag voor Charilove. Goed hè!!

Om 15.00 uur kwam Chris ons ophalen in een personenwagen die hij al jaren heeft en zo nu en dan gebruikt. We zouden naar Smart in het ziekenhuis gaan. Ver kwamen we echter niet: de auto startte wel maar reed niet. Na wat gesleutel en een fles olie erin bleek dat de olie er langzaam uit druppelde. Toch richting Charilove en onderweg, midden op een kruispunt, stonden we weer stil. We moesten de auto aan de kant van de weg laten staan. Chris probeerde een taxi te nemen wat niet lukte, zodat we noodgedwongen moesten lopen. Hij vond het niets, wij helemaal geweldig!! Elk nadeel heb zijn voordeel nietwaar?!?!?!! Na zeker 10 minuten lopen (!!) waren we bij Charilove waar bezoek af en aan liep. Chris kletst met iedereen en regelde een lift van een bezoeker naar zijn auto om de accu eruit te halen die hij weer nodig had in de bus (1 accu voor 2 wagens). Auto veilig gesteld en monteur gebeld. Toen we eindelijk naar het ziekenhuis konden gaan, moesten we een half uur wachten vanwege enorme regen.
Efosa, de zwakbegaafde man die werkt als tuinman, klusjesman, wasman en ook kinderen verzorgt, had de hele dag bij Smart gezeten en werd afgelost door een andere medewerker die met ons mee reed. Smart zag er goed uit en was blij om ons te zien. Zo ook Efosa, die de hele dag niet gegeten had en doodmoe was. Wel onwijs goed dat hij dit doet!!  De verpleging doet echt niets aan verzorging, daar is iemand voor nodig die met de patiënt  meekomt. Smart is niet zindelijk, Efosa was er dus niet voor niets. Vandaar dat die uniformen er altijd spierwit en spic-en-span uitzien. De rest is oud, ziet er vies uit en lijkt onhygiënisch. Smart heeft een infuus wat er dan weer goed uitziet maar op een verroeste vieze standaard hangt. Er is wel een nieuw nachtkastje maar daar is dan weer een wiel vanaf waardoor het helemaal scheef staat…. De gang is open en er zijn geen deuren voor de patiëntenkamers. Er liggen nog 3 andere patiënten in de ruimte waar Smart ligt. Terwijl wij er waren, werd er een bord eten voor Smart neergezet wat na 5 minuten weer weggehaald werd. Chris ging erachter aan en het bord werd weer gebracht. Gauw bij Smart neergezet die er lekker van zat te eten. Vannacht krijgt hij verschillende onderzoeken. Daar heeft Chris veel moeite voor moeten doen en contant moeten betalen.
Op weg naar huis wilde Chris eten voor ons kopen en zijn we bij verschillende kraampjes en eettenten gestopt. Wij wilden alleen maar dat hij opschoot zodat Efosa ook kon gaan eten en Chris zelf bijtijds naar bed kon. Die man was doodop. Uiteindelijk met rijst, brood, bananen en appels weer netjes bij het hotel afgezet.

Op veler verzoek een update van onze gezondheid: de magen gedragen zich goed mits we niet teveel en niet te gepeperd eten…! Van het vele wachten en hangen, vooral ’s avonds op bed  bij gebrek aan stoelen in de kamer en te weinig beweging, beginnen de ruggen op te spelen (de bedden zijn van andere kwaliteit dan die bij ons thuis…). Vooral Ruud loopt niet echt soepel meer. We zijn ook veel te veel verwend in Nederland met goeie stoelen, bedden, bewegen etc. Een beetje rekken en strekken helpt soms. Thuis maar weer flink sporten!! We vervelen ons niet hoor! Terwijl we “hangen”, worden laptop, e-reader en puzzelboekjes veel gebruikt.

Reisverslag 12

Dinsdag 28 oktober
Chris zou ons vandaag later ophalen omdat hij eerst naar Smart ging. Het werd uiteindelijk 16.30 uur. Veronica en een vriendin kwamen ons even gedag zeggen maar moesten al snel weer weg. Om 15.00 uur liet Chris weten dat hij nog steeds in het ziekenhuis was. Voor een EEG moesten ze naar een ander ziekenhuis wat weer veel verder lag. Dat gaf een hoop administratieve rompslomp om toestemming te krijgen het ziekenhuis waar hij opgenomen was, tijdelijk te verlaten. Gelukkig werkte er in het ziekenhuis waar ze naar toe moesten, iemand die Charilove goed kende en die in dat ziekenhuis wel wat in de melk te brokkelen had. Zij zorgde ervoor dat alles vlot verliep, alles in een keer afgehandeld kon worden en dat het onderzoek ook nog gratis werd gedaan!!! De artsen zijn geweldig, over de verpleging moet je met Chris nog steeds niet praten….. De hoofdwond bij Smart ziet er inmiddels zo slecht uit dat er een plastisch chirurg bij moet komen. Het was gehecht en goed verbonden maar Smart kan er niet van afblijven, had de hechtingen er al na en paar dagen uitgepeuterd en laat pleister of verband niet zitten. Voorlopig ligt hij nog in het ziekenhuis en moet er iedere dag iemand anders bij hem blijven. De jongen die gisteravond bij Smart was gebleven, Clement, was dus 22 uur met hem bezig geweest en had vannacht geen oog dicht  gedaan! Echt super van hem, zoiets moet je bij ons niet vragen…. Grace, een youth corper, nam het van hem over. Chris vond het heel vervelend voor ons en maakte zich zorgen over onze lunch (nou niet echt het belangrijkste…). Wij begrepen het natuurlijk wel maar vonden het ook best jammer. We willen nog zoveel b.v. Ossiomo, naar Tina en grandma, praten met Chris over the Good, the Bad and the Ugly van Charilove maar dit is overmacht en we wachten rustig  af wat komen gaat. De kamer en het terrein hebben we nu wel gezien en met de poortwachters, schoonmakers en andere medewerkers ben je op een gegeven moment ook uitgepraat. Het zijn ontzettend leuke en vriendelijke mensen die het helemaal geweldig vinden om een praatje met ons te maken.
Uiteindelijk waren we om 17.00 uur bij Charilove en stond het volgende kind alweer klaar om naar het ziekenhuis gebracht te worden. Ericson had haar flink te pakken gehad waarbij ze op haar gezicht was gevallen. Ze had een lelijke, dikke lip en last van haar mond. Ze kwamen weer snel terug met een zak medicijnen. Chris liep van alles te regelen en wij vermaakten ons met de kinderen. Het lijkt afgezaagd maar zingen en bellenblazen was weer een toppertje.
Na een uur nam Chris ons mee naar het kippenhok, ging lekker onderuit zitten en had even tijd om te praten. Zijn financiële problemen baren hem de meeste zorgen en daar raakt hij niet over uitgepraat. De lunch die voor ons bewaard was (rijst, vis en plantanes) hebben we als diner gebruikt en Ngitchi had vers  fruit voor ons schoongemaakt. Heerlijk! Palmwijntje erbij en het was hartstikke gezellig. Een jonge man die Chris regelmatig helpt met van alles en nog wat, kwam erbij zitten en zorgde er ondertussen voor dat de waterpomp weer aanging, een paar lampen verwisseld werden en bracht ons na het eten naar huis (!).
Morgen wil Chris beslist naar Ossiomo. Het is onze laatste mogelijkheid: donderdag is Celebrationday (een feest dat elke laatste donderdag van de maand ter ere van alle jarigen van die maand gevierd wordt) en vrijdag begint de terugreis. Wij vinden het ook belangrijk om Ossiomo te bezoeken omdat hier een nieuwe dininghall en een computercentrum is gebouwd wat deels door Charilove Nederland gesponsord is.
Chris gaat eerst naar Smart, sowieso om het aflossen van Grace te regelen, daarna belt hij ons…..

Reisverslag 13

Woensdag 29 oktober
Rond 11.00 uur kwam Chris en het was de bedoeling dat we via Charilove naar het ziekenhuis zouden gaan om Grace af te lossen. Het liep allemaal anders, weer een aantal bezoekers die aan kwamen waaien en omdat de school in Ossiomo om 14.00 uur uit gaat en we de kinderen wilden zien, gingen we eerst naar Ossiomo. De weg er naar toe was afwisselend file of lekker door rijden. Het was een 4-baans weg waar opeens in onze rijrichting een boomstam dwars over de weg lag. Door een opening in de berm naar de tegengestelde rijbanen gereden en spookrijden op de voor die richting linker rijstrook. Verderop bleek een vrachtwagen beide rijbanen te blokkeren, niks wegafzetting, wachten op sleepdiensten of zoiets, gewoon die boomstam en de rest van genoemde oplossing.
In Ossiomo de computerhal en de dininghall bekeken. Echt een aanwinst waar flink gebruik van wordt gemaakt. Helaas hadden we geen tijd om naar de lepra patiënten te gaan, Grace had al 4x van uit het ziekenhuis gebeld. Ze kon nergens douchen en had honger. Ook niet zo gek, na ruim 20 uur dienst. En Chris maar zeggen dat hij eraan kwam……. Hij had een oudere man gezegd dat hij de komende nacht bij Smart moest blijven en toen we bij Charilove aankwamen stond de man al met zijn tasje klaar. Grace was echter op eigen gelegenheid al naar Charilove gegaan, had gedoucht, gegeten en spullen gepakt en was weer teruggegaan naar Smart om de volgende dienst ook te doen. Een topper!! Morgen mag Smart w.s. naar huis en dat kan dan pas in de loop van de middag na de Celebrationdienst dus ze zit er nog wel even….. Het was inmiddels al 17.30 uur en we moesten naar de verjaardag van mrs. Udoh (de vrouw uit Jamaica). Omdat het zo bloedheet was, wilde ik wel even douchen en omkleden. Ruud bleef thuis, is snotverkouden en had last van de warmte. Bij mrs. Udoh zat de kamer vol visite. Veronica had op ons gewacht, ze wilde niet in het donker rijden en ging meteen weg. Ze stopt nog gauw een pakje in mijn handen waar een prachtige, brede ketting met verschillenden snoeren, van traditionele rode kralen met bijpassende oorbellen in zat. Mrs. Udoh had uitgebreid Jamaicaans en Nigeriaans gekookt (rijst en aardappel op verschillende manieren klaargemaakt, vis, kip en draadjesvlees) met rauwkost en ijs met vers fruit toe. We begonnen met peppersoupe wat ze speciaal voor mij niet zo heel pepperig had gemaakt….. Halverwege het eten werd de taart aangesneden en werden er toespraken gehouden door familie, vrienden en kinderen. Tot mijn verbazing hield Mrs. Udoh zelf een uitgebreide toespraak over mijn aanwezigheid in Nigeria, aangevuld door Chris. Dat er in Nederland ook een afdeling Charilove is, vinden ze helemaal geweldig. Ik kreeg een boek over Nigeria en nog een ketting van rode kralen. Ik voelde me behoorlijk opgelaten en na de nodige foto’s kon ik lekker in een hoekje van het eten genieten. Zo’n eet feest duurt nooit lang, om 20.15 uur vertrok iedereen weer. Chris kwam nog even kijken hoe het met Ruud was en zal ons morgen weer in de loop van de ochtend komen halen.

 

Reisverslag 14

Donderdag, 30 oktober
Vandaag is Celebrationday. Chris haalde ons om 10.00 uur op en in de hal van Charilove was alles al klaargezet. Stoelen netjes op rij en een grote tafel waarachter de priester om 12.00 uur een mis zou vieren. Tot die tijd stond er een tv scherm op die tafel en konden de kinderen na de pauze een dvd bekijken. Tot 11.00 uur hadden ze gewoon les. Dat vond ik wel een goede verandering t.o.v. voorgaande jaren. Toen moesten ze vanaf 9.00 uur al op die stoelen zitten wachten tot de mis begon. Niet te doen voor die kinderen… De Nigeriaanse en Nederlandse vlag hingen er en een aantal posters die Chris van mij had laten maken in groot en supergroot formaat. Daar was ik niet zo blij mee maar de tekst moet mensen inspireren volgens Chris. Als dat lukt, vind ik het oké. Iedereen is welkom op Celebrationday en er kwamen ouders, boardmembers en anderen die Charilove een warm hart toedragen. Om 12.15 uur begon de mis, daarna cutting of the cake. Hellen (van Olive’s Place) had een enorme taart gemaakt (wat ze voor elke Celebrationday doet) en de jarigen van die maand mogen die taart aansnijden. Dit keer maakte Chris er ook een feestje t.g.v. ons van dus mochten wij ook mee-aansnijden. We kregen een uitgebreide toespraak en een zelfgemaakte eremedaille omgehangen. En natuurlijk de nodige foto’s…… Na dit officiële deel kreeg iedereen een stukje van de taart (± 110 mensen!) en werd er eten rondgedeeld (jaja: rijst met vis..). Daarna tijd om met de mensen te praten. 3 dames hadden voor Ruud een traditioneel shirt en voor mij een aparte Afrikaanse jurk/tuniek meegebracht. Echt mooi!! En uiteindelijk kwam Tina, mijn gastvrouw waar ik in 2011 3 maanden heb gelogeerd. Het was eerder deze weken niet gelukt om elkaar te ontmoeten en het was hartstikke leuk om haar weer te zien. Morgenmiddag komt ze ons halen, dan gaan we naar grandma en blijven we daar eten. Nadat de gasten waren vertrokken werd er muziek gedraaid waarop ik een beetje begon te dansen. Binnen no time was het een deinende massa, ook die kleintjes stonden lekker te swingen en Miracle en Abraham deinden in hun rolstoel vrolijk mee. Bij die meiden zit het Afrikaanse ritme er al vroeg in…….. Chris had nog een Rotarymeeting en moest ook nog naar Smart om aflos voor Grace te regelen. Smart mocht vandaag nog niet naar huis, er moet nog een dokter naar hem kijken die vandaag niet werkt. Misschien morgen. Het liep allemaal nogal uit en toen we om 16.00 uur eindelijk wilden vertrekken, moest de man die Grace zou aflossen eerst zijn zoon (leerling van Charilove) naar huis brengen. Dat zou een uur duren dus Chris was behoorlijk kwaad. Die man had dat een paar uur eerder ook wel kunnen doen. Hij kon zijn niet vrouw bellen omdat hij haar nummer niet had. Mannetje nr. 2 gecharterd die met de nodige tegenzin meeging om tot morgen bij Smart te blijven. Smart zag er goed uit en was blij om ons te zien. Grace was gesloopt. Er ligt een vrouw in dezelfde ruimte die al 3 dagen en nachten ligt te gillen van de pijn. Ze heeft een infuus, 4 mensen om haar bed, wat er aan de hand is weet ik natuurlijk niet maar het is zo zielig om te zien en te horen. En als je dan daarnaast de hele nacht op een plastic tuinstoel moet hangen, komt er van slapen natuurlijk ook niet veel. Ik wens de goede man veel sterkte!! Op de terugweg wilde Chris fruit kopen om fruitsalade te maken. Het was hartstikke druk en na zeker 8x stoppen om powpow, verse ananas en watermeloen te kopen, kwamen we rond 19.30 uur aan. Ruud was niet meegegaan, hij is echt ziek. Koorts, hoesten, snotteren, koud, warm, spierpijn. Ga maar na hoe lekker hij zich voelt. Het enige wat hij wilde is zijn bed in. Het schoonmaken van al dat fruit duurde even en de sleutel van het kantoor waar onze tassen stonden was door iemand mee naar huis genomen. Gelukkig wilde een youth corper de sleutel gaan halen en lag Ruud 2 uur later in bed. Het zit hem echt niet mee dit keer, hopelijk overleeft hij de terugweg. We gaan zaterdag om 10.00 uur (geplande tijd…) met de bus naar Lagos waar om 23.30 uur het vliegtuig naar Londen vertrekt. Daarna een overstap naar Schiphol. Morgenochtend komt Chris voor het good-bad-ugly-gesprek dus nu nog maar even de koffer pakken…

Reisverslag 15

Vrijdag, 31 oktober
Ruud heeft redelijk geslapen en voelt zich iets beter.  Nog niet om over naar huis te schrijven en dat doen we nu dus wel……..
We hebben inmiddels al flink ingepakt. Chris kwam rond 12.00 uur en op de kamer hebben we bijgepraat over het reilen en zeilen van Charilove. Het blijft een bijzondere man met als doel: het leed van de minder bedeelde kinderen verzachten, hen dagelijks een voedzame maaltijd aanbieden en hen voorbereiden op de toekomst. Helaas krijgt hij door zijn integriteit, eerlijkheid en oprechtheid bij officiële instanties, overheid etc. vaak minder voor elkaar dan mensen die corrupt zijn en alleen maar aan zichzelf denken. Hoe gek is dat!!! Het is en blijft een andere wereld.
Chris vroeg wat er volgens ons bij Charilove moet veranderen. Dat vond ik best een moeilijke vraag. Met mijn Nederlandse bril op krijg ik wel 6 A4-tjes vol maar vanuit Nigeriaans perspectief wordt het lastig. Ik heb geprobeerd te laten zien dat het soms ook anders kan (o.a. met Ericson). Daarbij komt ook dat als er nu iets op ons voorstel zou veranderen, dit wel heel goed neergezet en onderhouden moet worden om het te laten voort bestaan. Je moet geen vis uitdelen maar hengels geven….. Dan komt o.a. ook de continuïteit van de medewerkers aan de orde en iemand die de touwtjes flink in handen houdt.
Meer dan de helft van de leerlingen van Charilove is doof. De manier waarop deze kinderen nu onderwijs krijgen, is goed. Het voldoet ruimschoots aan de eisen waardoor ze kunnen doorstromen naar voortgezet onderwijs. Het onderwijs aan blinde kinderen voldoet ook. Er is op dit moment maar één blinde leerling. Uwa, de blinde leerling die ik van de vorige keren ken, kwam nog langs en krijgt nu voortgezet onderwijs in Lagos. Het gaat goed met haar! De kinderen met een verstandelijke beperking worden zo goed mogelijk begeleid afhankelijk van de kennis en opleiding van de medewerkers. Er wordt o.a. aandacht besteed aan (uiterlijke) verzorging, hygiëne, zelfredzaamheid, sociale vaardigheden en communicatie. Soms worden de kinderen te hoog ingeschat en dan krijg je het verhaal dat ze urenlang achter een schriftje zitten om ABC te schrijven. Er zijn nu twee youth corpers die “special education” hebben gestudeerd en weten waar ze het over hebben. Hopelijk laten zij iets moois achter als zij weer weg gaan. Een goede coach zou hier heel welkom zijn.
Duidelijk is in ieder geval dat Chris ontzettend blij en dankbaar is met alle steun vanuit Charilove Nederland. Het betekent voor hem heel veel dat er ergens ver van Nigeria vandaan mensen zijn die Charilove zo’n warm hart toedragen. Dit stimuleert ons alleen maar om door te gaan met deze ondersteuning. We weten waar we het voor doen en het is zo goed om te zien hoe het zich ontwikkelt. Er zijn toch mooie projecten gerealiseerd dankzij Charilove Nederland!!
Om 12.45 uur werd Chris gebeld en moest hij toch echt even terug naar Charilove voor een gesprek wat niet kon wachten. Een uur later kwam hij terug en om 14.00 uur gingen we naar Charilove. Ruud bleef in bed, gaat niet echt lekker met hem.
De schoolkinderen hebben vandaag en maandag vrij en met een zak drop heb ik de medewerkers en kinderen die er wonen een stukje Nederland laten proeven. Ze vonden het erg lekker!! De leraren waren de administratie aan het bij werken: in een schrift lijstjes bijhouden waar wij Excel voor gebruiken. Daar mag ook wel eens iets aan gedaan worden. De meesten hebben thuis internet via smartphone o.i.d. maar op het werk maken ze nog kolommen met liniaal en potlood…..
Om 16.30 uur kwamen mr. Johnson (chauffeur) en Jacob (de oude vertrouwde PA van Tina) mij ophalen en reden we naar de eyeclinic van Tina, weer een feest van herkenning voor veel medewerkers en voor mij. Er werkt nu ook een lichamelijk gehandicapte jongen die ik nog van Charilove ken. De clinic zag er beter uit. De wachtkamer was opgeknapt en er was een stuk aangebouwd waar een apotheek en administratiekantoortje gemaakt zijn. Een project van Tina’s dochter.
Het weerzien bij grandma was zo mooi! Ze vroeg van alles wat ze zich nog herinnerde uit 2011 en 2012. Ze is inmiddels 92 jaar oud, nog dover dan toen maar haar hoofd doet het nog goed! De meegebrachte shawl wikkelde ze meteen op de Nigeriaanse manier om haar hoofd en iedereen moest het zien. Toevallig was Jelly (een nichtje die in dezelfde periode als ik daar logeerde) op bezoek en Rebecca (nichtje die daar jarenlang gewoond heeft en nu elders studeert) kwam het weekend logeren. Zo leuk om hen weer te zien!
’s Avonds was er een feest van de Medical Women’s Association of Nigeria waar Tina ons mee naartoe nam. Een chique bedoening waarbij iedereen officieel welkom werd geheten (ik ook en dat in mijn vakantiekloffie). Ik voelde me behoorlijk opgelaten! Er werd veel gesproken, er was een cabaretier die ik nauwelijks kon verstaan, maar die ongetwijfeld erg goed was gezien de reacties van het publiek, een traditionele dansgroep, veel sprekers en veel eten. Volgens het programma zou het een latertje worden wat ik niet zag zitten, wilde ook voor Ruud niet zo lang wegblijven. Gelukkig kon Jacob, die als chauffeur was meegekomen mij eerder naar het hotel brengen. Eerst Tina en de andere meiden gedag gezegd en moeten beloven dat ik de volgende keer weer bij haar kom logeren (dan moet ze er natuurlijk wel zijn….)!!
Ruud is nog steeds knap beroerd, Chris had hem eten gebracht en nu maar hopen dat het morgen allemaal gaat lukken.

 

Zaterdag, 1 november
Vandaag al weer de laatste dag……….. ’t Is dat we het vliegtuig moesten halen anders was Ruud in bed gebleven. We gingen met de bus naar Lagos, een rit van ± 300 km. Chris ging met ons mee en bleef een paar dagen bij Felix en Mary. Hopelijk kan hij hier een beetje uitrusten. Om 9.00 uur kwam Chris met mr. Johnson (chauffeur van Tina) ons halen. Mr. Johnson bracht ons naar een busstation waar zeker 10 busjes klaar stonden met bestemming Lagos. Een dienstregeling kennen ze hier niet, als een bus vol is, vertrekt die. De 1e bus was om 09.45 uur al vol maar omdat wachten er nou eenmaal bij hoort (ik zou geen andere reden kunnen bedenken…) vertrok deze bus zo’n 3 kwartier later. Wij hadden kaartjes voor bus nr. 2 en we vertrokken om 11.30 uur. Het was een bus voor 12 personen, er zaten er 13 in en na een eet- en plaspauze schoven er nog 3 mensen extra naar binnen. Neem daarbij de bagage van al die mensen, dan kom je uit op een echt heel volle bus!! Gelukkig was er airco al was dat niet echt op zoveel inzittenden berekend. Normaal duurt zo’n rit ± 4 uur, wij deden er vanwege de files 6,5 uur over. Ons vliegtuig vertrok om 23.30 en in de tussenliggende tijd bleven we bij Felix en Mary. Het was erg gezellig en ze had weer heerlijk voor ons gekookt. Felix en Chris brachten ons bijtijds naar het vliegveld, Mary hadden we al gedag gezegd en nu was het tijd om van Chris en Felix afscheid te nemen. Ze waren zo hartelijk en de gastvrijheid was geweldig! Chris wil graag dat wij en zeker ook de andere bestuursleden van Charilove Nederland weer gauw komen. Ook vrijwilligers en belangstellenden zijn van harte welkom!!! Hij hoopt dat dan de verdieping op de dormitory, met kamers voorzien van badkamer en een keukentje voor stagiaires en youth corpers, klaar is en dat we daar dan kunnen verblijven. Dat zou mooi zijn!
Dat we op tijd waren, was maar goed ook! We hadden online ingecheckt maar dat had weinig zin. We moesten toch in de rij en de controles waren niet te tellen. De koffers gingen na de papieren rompslomp niet op een lopende band, die moesten we zelf ergens anders neerzetten. Maar goed ook want ik ontdekte net op tijd dat er een verkeerd label aan de koffer was  bevestigd!! Als dit niet was veranderd, was die koffer mooi in Londen gebleven en we hadden geen behoefte aan nog een koffer-story…….. (dit gaf natuurlijk ook het nodig oponthoud). We moesten een Ebola-verklaring invullen en een formulier voor de immigratiedienst. 2x werd onze temperatuur gemeten wat we toch wel spannend vonden. Ruud voelde aan als een gloeiend kooltje  maar er werd 35.5° gemeten (bij mij hetzelfde……)! Aan 3 weken quarantaine moesten we echt niet denken! Beide formulieren werden door 3 verschillende mensen gecontroleerd. Daarbij de nodige paspoortcontroles, bagage checks, werden we 2x gefouilleerd, moesten de koffers + handbagage 2x open en werden grondig doorzocht en aan de stickers op de koffers in Amsterdam was te zien dat er in Engeland ook nog een securitycheck was geweest waarbij de koffers nogmaals overhoop waren gehaald. Een zucht van verlichting toen we eenmaal in het vliegtuig zaten…. Van slapen kwam niet veel en om 5.30 uur stonden we op Heathrow in London. Daar verliep alles heel soepel en na dit laatste onderdeel van de reis, landden we zondagochtend om 9.05 uur op Schiphol waar John en Harmke ons op stonden te wachten. Helemaal super!! Even gezellig bijgepraat bij een lekkere cappuccino en daarna was het toch echt afgelopen.

We kijken terug op een fijne tijd in het mooie Nigeria. Charilove blijft voor mij een bijzondere plaats waar bijzondere mensen bijzonder goed werk verzetten voor bijzondere kinderen. Er ligt een stukje van mijn hart waardoor ik er zeker weer naar terugga.
Ook voor Ruud was het weer een hele ervaring hoewel het enigszins overschaduwd werd door lichamelijke ongemakken. Hij heeft toch het e.e.a. kunnen filmen en we hopen dat dit een goede indruk geeft van de huidige situatie (via de website en nieuwsbrief houden we jullie op de hoogte!). Inmiddels ligt hij in zijn eigen bed, zit ik achter de laptop en moeten jullie nog even wachten op bericht i.v.m. internetproblemen……… (gggrrr!!!!!!!!).

 

Nogmaals bedankt voor jullie meeleven, reacties en donaties!!

Hartelijke groeten van Ruud Braggaar en Joke van Campenhout