Verslag van Joke van Campenhout

Verslag van drie maanden Charilove, door Joke van Campenhout.

Van 23 september tot 21 december 2011 heb ik bij project Charilove gewerkt. Een ervaring om nooit te vergeten!!

Het was al jaren een wens van mij om als vrijwilliger ergens in de wereld, mensen die het zoveel moeilijker hebben dan wij, te helpen. Dit was door omstandigheden nooit eerder te realiseren. Nu deed de gelegenheid zich voor en vanaf het moment dat ik met de voorbereidingen begon tot en met de terugreis heb ik genoten.

Hoewel ik van de één op de andere dag in een totaal andere wereld terecht kwam, heb ik dit nooit als een cultuurshock ervaren. Integendeel: het voelde als “thuiskomen”.

Mijn eerste contact met Charilove was de kennismaking met Miracle, een lichamelijk en verstandelijk gehandicapte jongen van ± 12 jaar, die mij op de grond in een donkere kamer met een big-smile begroette. Vanaf dat moment werd ik geraakt door de armoede, het onbegrip m.b.t. gehandicapten in Nigeria maar vooral het plezier en de blijdschap waarmee de kinderen bij Charilove van iedere dag weer een feest maken. Natuurlijk weten zij niet beter en juist daardoor raakte het mij zo.

In Nederland ben ik bekend met de zorg voor gehandicapten en daardoor aardig op de hoogte van aanpassingen, therapieën, extra begeleiding etc. In Nigeria is er niets en tellen deze kinderen niet mee, ze horen er niet bij. Ik heb een jongen meer dood dan levend binnen zien komen, bijna gewurgd door een wanhopige vader die na de dood van zijn vrouw niet wist hoe hij de jongen moest verzorgen. Verhalen gehoord over gehandicapte kinderen die half verbrand of vergiftigd waren omdat zij bezeten zouden zijn van de duivel. Zij werden bij Charilove gebracht en hier met liefde opgevangen. Weeskinderen die hier eigenlijk niet thuishoren omdat ze niet gehandicapt zijn, worden achtergelaten omdat elders geen plaats voor hen is. Charilove zal nooit een kind wegsturen als er nog geen andere opvang geregeld is. Samen met de vaste medewerkers, stagiairs, Youth Corpers (afgestudeerde jongeren die een jaar maatschappelijke stage lopen) en vrijwilligers heb ik deze kinderen mogen verzorgen en geprobeerd om hen een goede dagbesteding te geven. Daarnaast heb ik vooral heel veel plezier met hen beleefd, gedanst, gezongen en heerlijk geknuffeld. Deskundigen geven onderwijs aan de dove en blinde kinderen. Helaas is het verloop onder deze leraren groot vanwege het lage salaris wat zij bij Charilove krijgen.

Ook de school voor kinderen van leprapatiënten in Ossiomo, mede gerealiseerd door Chris Omusi, de oprichter van Charilove, heeft veel indruk op mij gemaakt.

Ik had onderdak bij een geweldige familie en werd echt als gast behandeld. Zij namen me overal mee naar toe en ik heb heel wat traditionele bruiloften, begrafenissen, bijeenkomsten, vergaderingen en andere feesten meegemaakt. Overal werd ik hartelijk en zeer gastvrij ontvangen. Nigeria staat bekend om haar corruptie en als onveilig land. Daarvan ben ik o.a. getuige geweest toen de vader van mijn gastvrouw werd ontvoerd. Omdat iedereen zo goed voor mij zorgde, heb ik mij nooit onveilig gevoeld. Het warme onthaal en de uitstekende verzorging door jonge (aspirant) Jezuïeten tijdens een (retraite)weekend in een Jezuïetenklooster, gaf mij even rust en nieuwe energie halverwege mijn verblijf.

Onder “Reisverslagen 2011” staan mijn belevenissen die ik dagelijks vastlegde. Daarnaast veel foto’s en een paar filmpjes.