Verslag van Erika Priebee

Bericht van voorzitter Erika Priebee uit Benin City, van 27 september 2011:

Samen met vrijwilliger Joke van Campenhout ben ik in Benin City om project Charilove te bezoeken. Joke blijft drie maanden om als pedagoge met de kinderen te werken. Doel van mijn bezoek (twee weken) is te kijken hoe ons geld wordt besteed en om plannen te maken voor de toekomst.
 
Onze aankomst in Benin-City afgelopen zaterdag was hartverwarmend. We werden opgewacht door Chris en drie mensen van de Board van Charilove. Gelijk op de foto voor een statieportret met de Board! De rit naar het centrum gaf een beeld van het Afrika dat ik kende uit Kaduna van twee jaar geleden: rommelig, druk, veel mensen en vooral veel herrie. We logeren in een convent bij de Zusters. De kamer is basis, maar ok. Natuurlijk werkt de douche niet, maar ach, dat hoort een beetje bij Afrika. Na een late lunch met de Board gaan we nog even langs het project. Ik kende het van foto's. De werkelijkheid was best even schrikken. Het terrein is een paar honderd vierkante meter. Er staat een hoofdgebouw met daaromheen een aantal klaslokalen in de open lucht. Ook is er een groot openluchtpodium en zijn er wat ruimten waar de leerkrachten wonen.
 
Het geheel maakte een goede indruk, maar duidelijk is wel dat een goede opknapbeurt geen kwaad kan. Wij hadden ook gelijk de neiging om te gaan schrobben en poetsen. De normen over wat hygiëne is en schoon, wijken duidelijk af van die van ons. Je kunt zien dat Chris alles naar zijn beste kunnen doet, maar een schreeuwend gebrek heeft aan geld. Het dak lekt, de bestrating is weggeregend, er staat een oude verroeste schoolbus. Je hart breekt bij het zien van de verwaarloosde indruk dit alles maakt. Desondanks komen er dagelijks zo'n 80 kinderen naar het project en krijgt een nog groter aantal via het project te eten. De kinderen gaan naar school of leren voor een beroep.
 
Het geloof is belangrijk voor de mensen hier. Aangetrokken door harde muziek zijn we zondag naar de kerk gegaan. We vielen midden in de dienst, maar werden als vips ontvangen. We hebben gedanst en werden gelijk  friends met iedereen. Als klap op de vuurpijl zijn we geïnterviewd voor de nationale tv-zender. Dit werd 's avonds uitgezonden! We hebben het teruggezien en vreselijk gelachen samen met een paar dames hier in de Convent. We voelden ons overigens wel wat sjofel in onze vrijetijdskleding vergeleken bij die prachtig geklede Nigeriaanse vrouwen met schitterende hoofdbedekking.
 
Aan tafel 's avonds met de Zusters van de Convent waar we zittten, hebben we boeiende gesprekken gevoerd over het leven, geloof, etc. Veel gelachen ook, de zusters zijn heel direct en vragen alles wat ze willen weten. Dat is het leuke van hier: grenzen vallen weg. Je geniet van het moment.
 
Na een relaxed weekend zagen we maandag het project in volle omvang. Bij aankomst kregen we een bloemetje aangeboden door een doof jongetje en meisje, we waren er best even stil van. De kinderen maken een happy indruk. Ze werken in kleine groepen met jonge docenten. Veel mensen werken via social services, een soort sociale dienstplicht van een jaar. Het ging er ook behoorlijk gedisciplineerd aan toe. De klaslokalen zijn in de open lucht onder een afdak. Bankjes, tafeltjes en een ouderwets schoolbord, geen digitale schoolborden of andere fancy uitvindingen. De middagmaaltijd om 13 uur is het einde van de schooldag. De kinderen zijn dan uitgelaten, maar nog steeds: in de rij voor je eten, zorgen voor de kleintjes en zelf je bord afwassen! We blijven ons verbazen.
 
Alles bij elkaar is het geweldig om hier te zijn en hopelijk een bijdrage te kunnen leveren.
Keep you informed!
 
Hartelijke groet, Erika