Klooster zr Blandina en Jezuiten

 

Vrijdag 30 sept. hadden we een afspraak bij zr. Blandine, in een klooster zo’n 20 minuten met de bus van Chris bij ons vandaan. Heel wat anders als het klooster waar wij in zitten: een oase van rust!! Een enorm groot terrein met prachtige grasvelden, bomen en struiken met een hoog en statig gebouw.

 

We kregen een rondleiding en begonnen bij de computerruimtes. Er wordt computerles gegeven aan jongeren en iedereen is welkom. Ze zijn zich er heel erg van bewust dat computerkennis in deze tijd een noodzaak is om een baan te krijgen. De cursus duurt 5 maanden en daarin leren ze basiskennis zoals typevaardigheid, Word, Excel, PowerPoint etc. De cursus wordt buiten schooltijden gegeven, ook in de vakanties. Er zijn 3 ruimtes waar hard gewerkt werd en de leerlingen elkaar regelmatig te hulp schoten.

Er is een fonds voor kinderen die het zelf niet kunnen betalen.

 

Vervolgens kwamen we in een ontvangstzaal waar koffie, thee en Engelse scones klaar stond. Heerlijk! De andere zusters kwamen erbij en het was erg gezellig.

Zr. Blandine vertelde boeiende maar schrijnende verhalen.

Zij is lid van de MMM-orde: Medical Mothers of Mercy. In dit klooster is een medisch centrum gevestigd waar mishandelde of verkrachte jonge meisjes / vrouwen verzorgd worden.

Zr. Blandine was nu erg druk met een rechtzaak tegen de verkrachter van een jong, verstandelijk gehandicapt meisje. Men wilde het afkopen maar de zr. gaat net zolang door totdat de dader veroordeeld wordt. Hier vertelde ze heel fel over, ook over de manier waarop zij de rechter van repliek diende. Geweldig!!

 

Zij liet ons een foto zien van een meisje dat halfzijdig verbrand was. Het kind was geboren na verkrachting van haar moeder en tegen de moeder was gezegd dat het kind daardoor behekst was. Moeder heeft daarna het kind met kerosine overgoten en in brand gestoken. De zusters MMM hebben ervoor gezorgd dat ze diverse keren geopereerd kon worden en het was een mooie jonge vrouw geworden ondanks de misvormde arm en alle littekens.

Helaas was het centrum gesloten wegens gebrek aan personeel. In januari 2012 gaat het weer open.

 

Na een uurtje gingen we naar een ander deel van het terrein waar de Jezuïeten hun opleidingscentrum hebben. De toelatingseisen hiervoor zijn hoog: o.a. minimaal secondary school, celibatair leven, medische en psychologische testen. De opleiding duurt ruim 15 jaar. Eerst 2 jaar novice, dan 2 jaar studie waarna zij hun professie doen en als dat allemaal gehaald is nog 12 jaar studie o.a. filosofie, theologie, psychologie. Wanneer je hen vraagt hoe ze tot die keuze gekomen zijn en ook zoveel op willen geven waar jongeren doorgaans mee bezig zijn, is het enige antwoord: the love for God, He called me.

We werden ontvangen door Father John, een bijzonder vriendelijk en wijs man. Na ontvangst kregen we een rondleiding. Ook hier zag het er prachtig uit en het was een verademing om zo over het terrein te kunnen wandelen

 

Er is ook een retraitecentrum met 40 kamers verdeeld over 3 gebouwen waar iedereen die een korte of langere periode behoefte heeft aan stilte en rust naar toe kan. Ik zie mezelf daar nog wel eens naar toe gaan voor een weekend of zo. Heerlijk, zonder laptop, telefoon, lekker wandelen, beetje kletsen met de paters, buurten bij de zusters en 3x per dag een maaltijd. We maakten kennis met de beheerder van dit centrum en ik ben van harte welkom wanneer en hoe vaak ik ook wil!!!!

 

Om 14.00 uur terug bij Charilove voor de lunch. Half 4 hadden we een afspraak met alle teachers voor “werkoverleg”. Het was een hele club, een stuk of 20, en we begonnen met onszelf nader voor te stellen. Zij namen de gelegenheid om vragen te stellen gretig aan en de 1e vraag was hoe wij het thuis voor elkaar kregen om te werken en voor het huishouden te zorgen. Het is in Nigeria nog traditie dat de vrouw het huishouden runt en de kinderen verzorgt en dit bracht een leuke discussie op gang waaruit bleek dat de meeste medewerkers toch vast hielden aan deze traditie en daarnaast ook wilden werken.

Op de vraag of ik kinderen heb, vertelde ik over Annemieke en dat zij mij nu de gelegenheid bood, hier 3 maanden te kunnen zijn. Hierop antwoordden zij: “Oh, I’m sorry, we’ll comfort you!”. Zo lief!!!!

Vervolgens stelden zij zichzelf voor en bespraken we onze verwachtingen m.b.t. de samenwerking.

Ik vertelde over de sponsoractie die we in Nederland gehouden hebben en waarvan ik nog een mooi bedrag beschikbaar heb. Zij maken een wensenlijst en samen met Alex (een van de leraren) ga ik bekijken wat haalbaar is. We kunnen de benodigde spullen op korte termijn in Benin-City kopen. Iedereen was enthousiast en er werden al goede voorstellen gedaan. Dinsdag spreken we elkaar weer (maandag is een vrije dag i.v.m. Independance Day op 1 okt.)